Πύρινα καλοκαίρια και ανθρώπινες διαθέσεις
Είναι πλέον ξεκάθαρο πως η κλιματική αλλαγή είναι μια έννοια η οποία έχει εισέλθει στην ζωή μας φέρνοντας μαζί της πύρινα καλοκαίρια! Φαίνεται πως θα παραμείνουν και θα μας απασχολήσουν. Στο άρθρο αυτό, θα συνδέσουμε 2 έννοιες. Εκείνη των πύρινων καλοκαιριών της κλιματικής αλλαγής, με εκείνη των ψυχικών διαθέσεων των ανθρώπων.
Πύρινα καλοκαίρια, περιγραφή της κατάστασης
37 – 38 βαθμοί κελσίου κατά μέσο όρο, στο φετινό καλοκαίρι! Αναλογιζόμενος τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, δεκαετία του 80, σήμερα εντοπίζω διαφορά. Οι θερμοκρασίες εκείνη την εποχή, σπάνια περνούσαν τους 30-31 βαθμούς κελσίου. Όταν το έκανε, σκεφτόμασταν πως κάνει πολύ ζέστη. Χαρακτηριστικό επίσης, έχει μείνει στο μυαλό μου το καλοκαίρι του 86-87, εαν θυμάμαι καλά. Με τον μεγάλο καύσωνα των 36 βαθμών κελσίου. Τότε που πολλοί άνθρωποι πέθαναν, στην Αθήνα. Ήταν η επικαιρότητα εκείνης της εποχής. Απο τότε έχουν περάσει χρόνια.
Κάτι πρέπει να κάνουμε!
Κάτι πρέπει να κάνουμε! Σε λίγα χρόνια, αυτές οι θερμοκρασίες θα είναι η καθημερινότητα μας.
Αυτό ακουγόταν απο τα χείλη όλων των ανθρώπων. Τώρα που προλαβαίνουμε. Να μην αφήσουμε την κατάσταση να γίνει μη αναστρέψιμη.
Επίσης να προβούμε σε ενέργειες για να κλείσει η τρύπα του όζοντος. Εαν συνεχίσει να μεγαλώνει, η υπεριώδης ακτινοβολία, θα οδηγήσει σε σοβαρές ασθένειες.
40 χρόνια μετά, φαίνεται πως δεν εννοούσαμε αυτό που λέγαμε..
Γιατι όμως συνέβη αυτό?
Αυτό λοιπόν συνέβη, εξαιτίας μιας ενσωματωμένης λειτουργικότητας που έχει ο άνθρωπος. Η λειτουργικότητα αυτή, είναι μη συνειδητή, γι αυτόν. Όχι μόνο δεν γνωρίζει την ύπαρξη της, αλλά και εκτελεί ότι του υπαγορεύει.
Αυτή η λειτουργικότητα είναι κάτι, σαν ενας εσωτερικός ψίθυρος. Ένας εσωτερικός συνεχής διάλογος, που έχει ο άνθρωπος με τον Εαυτό του
Μια κυρίαρχη ατάκα, αυτού του μηχανισμού είναι η εξής:
Έλα μωρέ, αφού όλοι το ίδιο κάνουν, γιατι να μην το κάνω κι εγώ!
Όλες αυτές οι εσωτερικές φωνές που υπάρχουν εντός του ανθρώπου, τις λέμε ψυχικές διαθέσεις.
Απο αυτές 2 κυρίαρχες που παίζουν σημαντικό ρόλο στο θέμα μας, είναι η αλαζονεία και η οκνηρία.
Η αλαζονεία οδηγεί στην πτώση
Τα πάντα μου ανήκουν!
Όχι μόνο μου ανήκουν τα πάντα, αλλά και υπάρχουν για να με υπηρετούν. Ολόκληρη η πλάση, η γη η ίδια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το βασίλειο μου. Η βλάστηση, τα ζώα και τα πουλιά είναι οι υπηρέτες μου. Όποιος τολμήσει να με αμφισβητήσει θα δοκιμάσει την Οργή μου!
Ο άνθρωπος κοιτάζει τα πάντα αφ υψηλού. Ως βασιλικότερος του Βασιλέως. Βιαιοπραγεί κατά των ζώων. Επίσης τα δολοφονεί και τα χρησιμοποιεί για την ικανοποίηση των επιτηδευμένων επιθυμιών του. Τα λέει γκουρμέ πιάτα, επίσης τα λέει προβολή και επίδειξη, τα λέει γαστριμαργία. Όχι μόνο τα χρησιμοποιεί για τις γευστικές του απολαύσεις. Επίσης επάνω τους πειραματίζεται για να παράξει φάρμακα και καλλυντικά προιόντα. Χωρίς κανένα έλεος, τα παραμορφώνει. Τα γδέρνει, τα αρρωσταίνει εσκεμμένα. Όλο αυτό το θεωρεί αυτονόητο. Όχι μόνο το θεωρεί αυτονόητο, μα και δημιουργεί τεράστιες επιχειρήσεις πολλών δισεκατομυρίων.
Πειραματισμοί, βιασμοί, δολοφονίες, εκμετάλευση των παιδιών τους, γδάρσιμο για δημιουργία δερμάτινων ειδών μερικές μόνο απο τις πράξεις του. Άλλες βέβαια είναι οι πυρκαγιές των δασών. Με τελευταία μόδα τον Αμαζόνιο, για να δημιουργήσει φυτείες καφέ. Χωρίς έλεος, επίσης χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς επίσης να θέλει να μπει ποτέ στην θέση τους. Ο ίδιος θα χορτάσει την κοιλιά του. Θα ικανοποιήσει επίσης, κάθε διαστρεβλωμένη επιθυμία του. Τίποτε άλλο, δεν έχει σημασία.
Η ακηδία, η τεμπελιά, ολοκληρώνει την δουλειά ..
Άμα τα ξέρω ήδη όλα, δε χρειάζεται να μάθω τίποτα ..
Ο άνθρωπος, έχει επίσης βυθίσει τον εαυτό του, στην τεμπελιά. Όχι με την έννοια της εργασίας. Εκεί μοχθεί. Η τεμπελιά του ανθρώπου είναι κυρίαρχα πνευματική. Θέλει τα πράγματα εύκολα, χωρίς να κοπιάζει νοητικά. Όχι μόνο δεν θέλει να κοπιάσει. Επίσης το ενδεχόμενο του να σκεφτεί, του δημιουργεί άρνηση.
Εαν δώσεις στον άνθρωπο την υπόσχεση, ότι δεν χρειάζεται να σκεφτεί τίποτα, θα σου δώσει την ψυχή του. Φυσικά, δεν θα κάνει τον κόπο, να ψάξει τις συνέπειες. Του αρκεί ο ρόλος του κριτή.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, δεν χρειάζεται να σκεφτεί και για την κλιματική αλλαγή, μα ούτε και να προβληματιστεί για τίποτε γενικότερα. Άλλωστε γι αυτό ψηφίζει. Η κυβέρνηση λοιπόν είτε θα επιλύσει, είτε θα φταίει που τα πράγματα δεν πάνε καλά. Στην πρώτη περίπτωση, ο οκνηρός άνθρωπος θα εποβραβεύσει τον εαυτό του για την εξαιρετική επιλογή του. Στην δεύτερη βέβαια, καθώς ο ίδιος ποτέ δεν φταίει, απλά θα βάλει άλλους να τον κυβερνάνε. Πάντα βέβαια, με μια αδιαπραγμάτευτη προυπόθεση. Να μην χρειαστεί να σκεφτεί. Άλλωστε τα ξέρει ήδη όλα!
Οι κυβερνώντες, λειτουργούν κάτω απο τα ίδια χαρακτηριστικά.Είναι δηλαδή άπληστοι, αλαζόνες και πνευματικά τεμπέληδες, Εποφθαλμιούν τις θέσεις εξουσίας, όχι προς κοινό όφελος. Μα για προώθηση της προσωπικής τους αντζέντας και ευμάρειας. Όπως δηλαδή και ο οκνηρός μας. Η αλυσίδα βέβαια, συνεχίζεται.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν, το πως δεν μπόρεσε να υπάρξει η πραγμάτωση του ευχολογίου της δεκαετίας του 80. Δεν υπήρξε ηθική αρχή. Υπήρξε ωχαδελφισμός, πονηριά, τεμπελιά, ζήλια, ενίοτε οργή και εξύβριση. Με αυτό το τρόπο αγαπητοί μου, δεν γίνεται δουλειά.