Οργή

Η οργή μπορεί να περιγραφεί καλύτερα ως πικρία. Ο θυμός απο μόνος του δεν αποτελεί πρόβλημα. Όταν όμως καταπιέστεί οδηγεί σε σε συνεχή απογοήτευση. Σε έλλειψη εμπιστοσύνης σε σχέση με τον εαυτό και τον κόσμο.

Ας ξεκινήσουμε με μερικά αποφθέγματα σχετικά με την οργή:

• Δάμασε την οργή σου μέσα στο στήθος σου, η πραότητα ενεργεί καλύτερα.
• Δεν οργίζομαι εναντίον των περιστάσεων γιατί αυτές είναι κουφές στην οργή μας.
• Η ασυγκράτητη οργή είναι πολλές φορές περισσότερο επιζήμια από το αδίκημα που την προκάλεσε.
• Η μειλίχια απόκριση καταπραΰνει τον θυμό ο επιθετικός λόγος φέρνει την οργή.
• Η οργή δεν περιμένει τα προστάγματα της λογικής.
• Η οργή δίνει συνεχώς αφορμές να διαπράττεις λάθη.
• Η οργή είναι συχνά το πάθος της αλαζονείας.
• Η οργή είναι το όπλο της αδυναμίας.
• Δώστε τόπο στην οργή.
• Να είσαι οργισμένος σημαίνει να ξεσπάς στον εαυτό σου τα λάθη των άλλων.
• Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου.
• Πάνω στην οργή σου ούτε να μην λες κάτι ούτε και να πράττεις.
• Ποτέ μην εξοργίζεσαι αληθινά αλλά ψεύτικα.
• Να κυριαρχείς της οργής σου .

Από όλα τα παραπάνω, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε την πολυπλοκότητα του συναισθήματος της οργής αλλά και τις διαφορετικές εκβάσεις που μπορεί να έχει για το υποκείμενο μας.

Οργη, πρώτες οδηγίες

Οι άνθρωποι εκνευρίζονται για πολλούς λόγους από τους πιο απλούς μέχρι τους πραγματικά σοβαρούς. Συνήθως ωστόσο η αιτιολογία, η αφορμή είναι πολύ απλή.  Αλλά πάθη επηρεάζουν την κρίση μας,  η οργή  ωστόσο επηρεάζει τη λογική μας. Τα πάθη δουλεύουν σιωπηλά και επιτίθενται με ήπιο τρόπο στο μυαλό του ανθρώπου το οποίο ωστόσο βυθίζεται απότομα στην οργή.  Η ένταση της σε καμία περίπτωση δεν ρυθμίζεται από την προέλευσή της και αυτό την εκσφενδονίζει αμέσως στο Ζενίθ της, ξεκινώντας από την πιο απλή αφορμή.

Πάμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε κάποιες πρώτες σκέψεις πάνω στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε την οργή μας.

• Αρχικά είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως εμείς οι ίδιοι είναι που βασανιζόμαστε και βάζουμε εμπόδια στον εαυτό μας, και όταν λέμε εμείς οι ίδιοι εννοούμε οι απόψεις μας.
• Κάντε διαλογισμό προληπτικά. Σκεφτείτε τις καταστάσεις που πυροδοτούν το θυμό σας και αποφασίστε εκ των προτέρων πώς θα τις αντιμετωπίσετε
• Ελέγξτε το θυμό, όταν αρχίσετε να νιώθετε τα συμπτώματα του. Μην περιμένετε διότι έτσι θα βγείτε εκτός ελέγχου.

Οργή, επίσης θα χρειαστεί

• Να συναναστρέφεστε ήρεμους ανθρώπους όσο το δυνατόν περισσότερο. Αποφύγετε τους οξύθυμους.
• Παίξτε μουσική ή ασχοληθείτε σκοπίμως με μία δραστηριότητα που ηρεμεί το μυαλό σας. Το Ήρεμο μυαλό δύσκολα εκνευρίζεται.
• Αναζητήστε περιβάλλοντα με ευχάριστα και ξεκούραστα στο μάτι χρώματα. Οι εξωτερικές συνθήκες πραγματικά επηρεάζουν την διάθεση.
• μην κάνετε συζητήσεις όταν αισθάνεστε κουρασμένοι διότι τότε είστε επιρρεπείς στον εκνευρισμό.
• Για τον ίδιο λόγο όταν είστε πεινασμένοι ή διψασμένοι.
• Αξιοποιήστε το αυτοσαρκαστικό χιούμορ, το βασικό μας όπλο απέναντι στο απρόβλεπτο των καταστάσεων και τις εξίσου απρόβλεπτες αντιδράσεις των συνανθρώπων μας.
• Εξασκηθείτε στην διανοητική αποστασιοποίηση, στο να καθυστερείτε δηλαδή με πρόθεση την αντίδρασή σας πηγαίνοντας μία βόλτα ή οπουδήποτε μακριά από την πηγή. Ότι κι αν είναι αυτό που θα σας επιτρέψει ένα διάλειμμα από μία έντονη κατάσταση.
• Αλλάξτε το σώμα σας για να αλλάξει το μυαλό σας. Προσπαθήστε να περπατάτε συνειδητά πιο αργά ,χαμηλώστε τον τόνο της φωνής σας, επιβάλλεται στο σώμα σας στη στάση ενός ήρεμου ανθρώπου.

Οι παραπάνω ήταν κάποιες πιο απλές οδηγίες πρώτης βοήθειας ώστε να μπορέσουμε να ελέγξουμε την οργή σε πρώτο χρόνο.

Εμβάθυνση στην οργή..

Πάμε στην συνέχεια να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο σε αυτήν την ιδιαίτερη ψυχική κατάσταση.

Ο θυμός είναι μία ψυχική κατάσταση με διαβαθμίσεις στην ένταση του από μία απλή ενόχληση ως την οργή. Συνήθως εκφράζει την δυσαρέσκειά μας. Είναι η αντίδραση του οργανισμού όταν δέχεται μία απειλή ή όταν ερμηνεύει ένα ερέθισμα ως απειλητικό. Αντιδρούμε έτσι όταν οι στόχοι μας οι επιθυμίες μας δεν πραγματοποιούνται ή νιώθουμε ότι δεν ακούγονται.

Ωστόσο πολύ συχνά δεν είμαστε σίγουροι με τι ακριβώς είμαστε θυμωμένοι. Επίσης μερικές φορές μπορεί ακόμα και να συνδυάζονται τα παραπάνω ή να υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα όπως θλίψη και απογοήτευση.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την οργή. Κάποιες εστιάζουν στο πως οι αξίες μιας κοινωνίας και οι ανάγκες της καθορίζουν τους καθημερινούς μας θυμούς. Κάποιες άλλες ενεργοποιούνται από ψυχολογικούς παράγοντες.  Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό όταν μιλάμε για αυτή την τόσο ισχυρή ψυχική κατάσταση να τις διαχωρίζουμε. Ανάμεσα στο θυμό και την ενόχληση, την πικρία, το μίσος, την απόγνωση και άλλα συναισθήματα που μπορεί να συνυπάρχουν.

Η αμφιλεγόμενη οργή

Ο θυμός είναι αμφιλεγόμενος. Συχνά γίνεται λόγος για μία διαμάχη ανάμεσα στην λογική και το συναίσθημα. Ειδικά όταν ο τρόπος έκφρασης του είναι αρκετά έντονος η όταν δεν ελέγχεται. Οι σκέψεις μας και ο τρόπος που ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας πυροδοτεί το συναίσθημα μας και το αντίστροφο. Πολλές φορές η έκφραση του θυμού μας είναι απαραίτητη γιατί με τον τρόπο αυτό κατακτάμε αυτό που επιθυμούμε. Άλλες φορές είναι επιζήμια για εμάς ή τους άλλους. Εν κατακλείδι, πότε μην εξοργίζεται αληθινά , μα ψεύτικα.

Τελικά εάν μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα κοινό σημείο σε όλες τις θεωρίες σε σχέση με το θυμό είναι το εξής. Eίναι ένας τρόπος επικοινωνίας, ένας συναγερμός που θέτουμε σε λειτουργία προκειμένου να ακουστεί το μήνυμα μας. Όποίο είναι για τον καθένα.

Δώσε μου προσοχή! Νοιώθω πληγωμένος! Θέλω να αποδοθεί δικαιοσύνη! Δεν μου αρέσει αυτό που συμβαίνει! Αν και εδώ θέλει πολύ μεγάλη προσοχή το εσωτερικό νόημα και η τάση του ανθρώπου να προβάλλει έξω ότι τον δυσκολεύει μέσα. Όταν ο άνθρωπος παρεμποδίζει την έκφραση του θυμού, δεν τον εξωτερικεύει. Τότε ο άνθρωπος εμφανιζει συναισθήματα όπως η θλίψη, η ντροπή, η απόγνωση, ακόμα και η απάθεια.

Ο θυμός είναι ενέργεια. Δεν μπορούμε να την εξαφανίσουμε ούτε να την καταστρέψουμε, μπορούμε όμως να την μεταβάλλουμε σε άλλες μορφές. Όσο την αρνούμαστε τόσο περισσότερο συσσωρεύεται θυμός μαζί με άλλα συναισθήματα που δημιουργούν δυσαρέσκεια. Είναι τόσο διαφορετικός ο τρόπος που διαλέγει κάνεις να διαχειριστεί τα θυμωμένα συναισθήματα όσο μοναδικός είναι ο κάθε άνθρωπος.

Ποιοί θα δείξουν οργή..

Όμως ας παρατηρήσουμε παρακάτω κάποιους κοινούς τρόπους έκφρασης που πολλοί άνθρωποι έχουν:

Άτομα τα οποία αγνοούν φαινομενικά, πράγματα που τους ενοχλούν γιατί τα θεωρούν άνευ σημασίας και δεν εκφράζουν την ενόχληση τους μέχρις ότου συσσωρεύονται πολλά μικρά προβλήματα που ξεσπούν με μία λεπτομέρεια.

Άτομα που δεν παραδέχονται ότι κάτι τους πρόσβαλε και σιωπούν. Εν τούτοις χρησιμοποιούν τον σαρκασμό και μία επικριτική συμπεριφορά η οποία φανερώνει επιθετικότητα και αρνητισμό.

Άτομα που δεν θέλουν να έρχονται σε σύγκρουση και έτσι αρνούνται τον θυμό τους. Τον καταστέλλουν μέχρι τον βαθμό που δεν έχουν καμία επίγνωση της ύπαρξης του. Μπορεί να αναλαμβάνουν την ευθύνη για πράγματα που δεν τους αναλογούν. Συχνά έχουν ψυχοσωματικά προβλήματα μέσω των οποίων ο θυμός μαζί με άλλα συναισθήματα  αποσιωπάται.

Άτομα που ξεσπούν χωρίς διάκριση, χωρίς περιορισμό και χωρίς να ενδιαφέρονται για το ενδεχόμενο να πληγώσουν τους γύρω τους. Δεν μπορούν να ελέγξουν την επιθετική τους συμπεριφορά. Τους αρκεί να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να νιώσουν ανακουφισμένοι αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Είναι γεγονός ότι ο θυμός που δεν έχουμε διαχειριστεί σωστά έχει καταστροφικές συνέπειες. Τόσο για την ψυχική όσο και την σωματική μας υγεία.

Η μεγαλύτερη σωματική ένταση μπορεί να επιταχύνει καρδιακά επεισόδια. Ο χρόνιος θυμός τελικά εξωτερικεύεται και στρέφεται εναντίον του εαυτού μας. Μας τρώει από μέσα προς τα έξω.

Οργή, τα μυνήματα της

Ας δούμε στη συνέχεια τα μηνύματα που μας δίνει ο θυμός. Επίσης πώς μπορούμε να τα επιλύσουμε και όχι απλά να τα διαχειριστούμε.

Το πιο σημαντικό είναι να είμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας να αναγνωρίζουμε κάθε στιγμή τις ανάγκες μας. Να προσπαθήσουμε να διαπιστώσουμε τι τροφοδοτεί το θυμό μας. Για παράδειγμα ένα ξέσπασμα της συντρόφου μας, το οποίο μπορεί να μας φανεί άνευ σημασίας, μπορεί να κρύβει επιθυμία αποδοχής και προσοχή.

Είναι σημαντικό να θέλουμε να αμυνθούμε όταν δεχόμαστε κριτική. Ωστόσο πριν ανταποκριθούμε, απαιτείται να κατανοήσουμε τι θέλει να επικοινωνήσει ο απέναντί μας. Να δείξουμε ψυχραιμία και φυσικά σεβασμό και στην πλευρά του καθώς και στις ανάγκες μας. Ας αποφύγουμε τα βιαστικά συμπεράσματα. Ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας αν δεν τα καταφέρουμε όπως θέλουμε, ώστε να αποφύγουμε την παγίδα του, Όλα ή τίποτε.

Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα υπάρξει συμφωνία. Ούτε ότι οι ανάγκες μας συντονίζονται. Όμως αποφεύγουμε τις υπερβολικές αντιδράσεις και επικοινωνούμε πιο αποτελεσματικά.

Όπως ήδη προαναφέραμε αντιδρούμε με θυμό όταν οι στόχοι μας, οι επιθυμίες μας δεν πραγματοποιούνται ή νιώθουμε ότι δεν ακούγονται. Στο παραπάνω μπορούμε να αντιδράμε ήπια με μία ενόχληση είτε βίαια μέσω της οργής.

Οργή, ενα σημαντικό εργαλείο διαχείρισης

Ένα σημαντικό εργαλείο διαχείρισης της οργής είναι η δημιουργία ενός ημερολογίου επιθυμιών. Η μη υλοποίηση των επιθυμιών μας μπορεί να είναι συνειδητή η ασυνείδητη. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως μπορεί να αντιλαμβανόμαστε και να γνωρίζουμε τις επιθυμίες. Ενδέχεται ωστόσο αυτές να είναι κρυφές ενδόμυχες και μη αντιληπτές.

Η διαδικασία της δημιουργίας ενός ημερολογίου επιθυμιών είναι ένα χρήσιμο εργαλείο. Θα μας βοηθήσει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας ώστε να δούμε τι πραγματικά επιθυμούμε να κάνουμε. Καθώς καταγράφουμε τις επιθυμίες μας θα δημιουργήσουμε έναν οδηγό.

Αυτός ο οδηγός έχει πολλά να μας αποκαλύψει. Στην πραγματικότητα είτε θα επιτύχουμε να δημιουργήσουμε έναν χάρτη που θα μας οδηγήσει στην ευτυχία ή στην απόλυτη ματαιότητα αν οι επιθυμίες μας δεν έχουν τέλος. Τότε έρχονται και υπηρετούν αποκλειστικά τον εγωιστικό μας εαυτό.

Είναι ηλίου φαεινότερο πως η ψυχική κατάσταση του θυμού με την ευρεία γκάμα της μπορεί να μας επηρεάζει πολλαπλά. Σε βιολογικό επίπεδο σε πνευματικό επίπεδο και σε νοητικό καταργώντας στο Ζενίθ της έκφρασης του την ίδια τη νόηση.

Εξ αυτού αντιλαμβανόμαστε την επιτακτικότατα αλλά και την χρησιμότητα και τα τεράστια οφέλη που έχει να μας δώσει η εκ βάθους επίλυση  του. Χρησιμότητα που μπορεί να αγγίζει το ίδιο το νόημα της ζωής.

Οργή, Περαιτέρω εμβάθυνση στην ανάλυση της

Είναι σαφές πως σωματικά η κυρία αίσθηση που βιώνουμε κατά την έκρηξη της οργής, είναι μία έξαψη, μία φωτιά. Αισθανόμαστε κάτι που καίει μέσα μας, ανεβάζει έντονα θερμοκρασία, κοχλάζει και εκρήγνυται.

Το πιο σημαντικό έργο που μπορούν να λάβουν οι δικές μας γενιές στον κόσμο είνα το εξής. Να φτάσουν σε ένα νέο επίπεδο ενδοσκόπησης και αυτοκυριαρχίας. Αυτό προκειμένου να σπάσουν την αλυσίδα παρακμής, της κληρονομημένης προσωπικής, οικογενειακής, και πολιτισμικής βίας. Που κυριεύει τον νου, τον λόγο, και το σώμα.

Δεν μπορούμε επίσης να φέρουμε στον κόσμο αυτό την ειρήνη που τόσο επιτακτικά χρειάζονται οι επόμενες γενιές δίχως να αποδεσμευτούμε από τα δεσμά της κληρονομημένης οργής και βίας. Στην πραγματικότητα η οργή έχει δύο όψεις. Μία θετική και μία αρνητική.

Οπότε αυτό  που θα χρειαστούμε είναι λίγο πιο πολυσύνθετο και θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε ως εξής:

• Χρειαζόμαστε την υποταγή στην οργή και την απαλλαγή από την οργή.
• Χρειαζόμαστε την οργή να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να εξαλείψουμε τα κοινωνικά δεινά, να εξεγερθούμε ενάντια στην καταπίεση.

Η οργή γίνεται θανάσιμη, αμαρτωλή, χωρίς στόχο ή κακή μόνο όταν είναι μηχανική αντίδραση, όταν είναι υπερβολική η αυτοκαταστροφική.

Τη χρειαζόμαστε για να προστατευτούμε από τον κίνδυνο επίθεσης ή καταπίεσης. Πρόκειται για την πηγή του θάρρους μας στις μάχες στις οποίες καλούμαστε να δώσουμε.

Πολλές φορές συνεισφέρει και ισορροπεί την ίδια μας στην πνευματική εξελικτική πορεία καθώς ξεχειλίζει. Αν παρακάμψουμε τις αντίστοιχες επιθυμίες που συνηγορούν στην ύπαρξη της.

Η οργή και το βαθύτερο μήνυμα

Αν δούμε δηλαδή πίσω και έξω από τις επιθυμίες το βαθύτερο μήνυμα του εαυτού.

Για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί η οργή θα απαιτήσει την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Είναι το μέσο για αυτήν. Επίσης η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και της συνεχούς συγκέντρωσης σε ύψιστο βαθμό είναι δυνατόν να μας απομακρύνει εντελώς από την συμβατική απατηλή πραγματικότητα στην οποία και δίνουμε υπερβολικά μεγάλη σημασία.

Η φωτιά της οργής, η τρικυμία του πάθους, το σπήλαιο της πλάνης όλα αυτά μπορούν να εξαλειφθούν ολοκληρωτικά ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να οδηγηθεί στο αληθές. Εκεί όπου θα γνωρίσει την μακαριότητα, την γαλήνη, την ολοκληρωτική ευτυχία την ευδαιμονία.

Οργή, σύμπλεξη με μίσος

Η οργή γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη όταν συμπλέκεται με το μίσος. Τότε κυριεύει ένα έλλογο ον και το παγιδεύει σε μία θα μπορούσαμε να περιγράψουμε, οδυνηρή ακολασία. Σε έναν φαύλο κύκλο με τελική κατάληξη κάποιο είδος θανάτου. Τον χρησιμοποιεί ως το σκλάβο ή σαν εργαλείο προκειμένου να πληγώσει ή να καταστρέψει το στόχο που έχει στο στόχαστρό της. Ανεξάρτητα από το αν η πράξη αυτή εν τέλει καταστρέψει και το ίδιο το εργαλείο.

Με αυτό τον τρόπο δεν είναι ποτέ χρήσιμη, δεν είναι ποτέ δικαιολογημένη. Είναι πάντοτε επιζήμια τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους. Ευτυχώς όμως μπορεί να ελεγχθεί, να περιοριστεί και τελικά να προληφθεί, να αποφευχθεί, και εν τέλει να εξαλειφθεί. Το σημείο εκείνο που έχει την δυναμική να κάνει την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στην θετική και την αρνητική έκφανση της οργής είναι το αίσθημα που προαναφέραμε το οποίο και νιώθουμε μέσα στο στήθος μας λίγο πριν η οργή ξεσπάσει. Είναι η φωτιά.

Σκοπός μας είναι ασφαλώς να υπερνικήσουμε την οργή. Όχι να καταστρέψουμε τη φωτιά. Την οργή η οποία και καταχράστηκε τη φωτιά  αθέμιτα.

Θα διαχειριστούμε τη φωτιά αυτή με σοφία και θα την στρέψουμε σε δημιουργικούς σκοπούς.

Να λοιπόν μία προκλητική δήλωση για εμάς τους ορκισμένους και τυφλούς υλιστές. Η οποία αν αληθεύει, φέρνει τα πάνω-κάτω στροβιλίζει και συνταράσσει την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο μας.

Η απόλυτη φωτιά στη σχετική μας πραγματικότητα, καταλήγει να είναι το πύρινο πνεύμα. Η καυτή φλόγα του κρητικού νου μία απόλυτη ενέργεια που τιθασεύεται και απελευθερώνεται από το νου.

Οργή και Σοφία

Η Σοφία είναι πρόνοια, είναι η πρόγνωση, η κρητική ενόραση που αναλύει πλήρως τα πάντα. Τόσο τα επιφαινόμενα όσο και τις έσχατες φύσεις των πραγμάτων μέσα από την ακλόνητη επιδίωξη να ανακαλύψει την αληθινή τους πραγματικότητα.

Όταν διαχωρίζουμε τα πράγματα αναλυτικά κατά κάποιον τρόπο τα καταστρέφουμε, τα αποδομούμε, κοιτάμε μέσα του., Τα φέρνουμε μπροστά στην απόλυτη ανυπαρξία προκειμένου να διακρίνουμε ακριβώς τις πραγματικές ιδιότητες της σχετικής τους ύπαρξης.

Όταν ολοκληρωθεί αυτή η αποδόμηση απελευθερώνεται κάνεις και από εργαλείο γίνεται κυρίως αυτών των βαθύτατων ενεργειών.

Τότε και μόνο τότε μπορεί να διαχειριστεί τη σφοδρή ενέργεια που προηγούμενα ήταν φυλακισμένη στη μανιώδη οργή. Προς αναδιαμόρφωση του κόσμου και υπεράσπιση της ζωή και της ελευθερίας των πάντων.

Ο φωτισμένος άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει την φωτιά την οποία προηγουμένως ήλεγχε η οργή, προκειμένου να καταστρέψει τον κόσμο της άγνοιας και να δημιουργήσει ένα νέο κόσμο Ελευθερίας. Η μεταμόρφωση της ενέργειας της οργής σε μία δύναμη ευσπλαχνίας μέσω του κρητικού νου ,αναποδογυρίζει το συμβατικό κόσμο των κοινών όντων:

• Επειδή ένα κοφτερό μυαλό αποδεικνύεται ισχυρότερο από την  τραχεία ύλη
• Επειδή η μέγιστη δύναμη του Θεού, οι πυρακτωμένες φλόγες που διαλύουν αστέρια, αποδεικνύεται ότι ενυπάρχουν στο νου. Συνιστούν λοιπόν δική του ευθύνη.
• Επειδή οι άλλοι γίνονται πιο σημαντικοί από εμάς, η σοφία γίνεται πιο μακάρια από την άγνοια. Η ελευθερία πιο φυσική από την δουλειά και η αγάπη πιο σημαντική από την γεμάτη μίσος οργή. Τότε γίνεται η δυνατή η πλήρης εξάλειψη της οργής.

Η οργή και μια μεγάλη αλήθεια ..

Το να ζεις μέσα στην αλήθεια, είναι απαραίτητο για την επιβίωση. Το να ζεις απελευθερωμένος από τον φόβο, είναι απαραίτητο για την υπερβίωση. Επίσης το να ζεις στην ευδαιμονία είναι απαραίτητο για να ευεργετήσεις και να ευλογήσεις στους άλλους.

Είναι σημαντικό για τον άνθρωπο να αναγνωρίσει ότι η οργή μέσα στο νου είναι ένα είδος εσωτερικού φόνου. Μία εικονική δολοφονία του άλλου που σε εκνεύρισε που σε εξόργισε. Δολοφονική πράξη για την οποία είτε έχει συλληφθεί και είτε όχι, τέλεσε ένα αρνητικό εξελικτικό ενέργημα μέσα στο νου του. Το αποτύπωμα που άφησε η πράξη του μέσα στα δικά του πνευματικά και φυσικά συνεχή, τείνει να διαμορφώνει το είναι του προς μία αρνητική εξελικτική κατεύθυνση. Αυτη θα προκαλέσει εξαιρετικά ανεπιθύμητες συνέπειες στο μέλλον.

Το αρνητικό συνεχές μεταβάλλεται σε έναν φαύλο κύκλο. Από ζωή σε ζωή συνδεδεμένο ως έναν βαθμό με άλλα όντα που θα σχετιστούν μαζί του, επίσης από ζωή σε ζωή καταλήγοντας σε μία κόλαση.

Όταν συνειδητοποιήσεις την απόλυτη απώλεια που γεννά ο φόνος ή ακόμα και η σκέψη ενός φόνου, τότε αντιστρέφεις τις κοσμικές σου αξίες. Συνειδητοποιείς ότι η ανεκτικότητα, η πραότητα και η ευγένεια είναι ένα ανώτατο εξελικτικό προτέρημα που σπάει το φαύλο κύκλο. Τότε είσαι έτοιμος να πας πέρα από το νόμο της ίσης ανταπόδοσης. Πέρα από τον περιορισμό της οργής σου, να μαθαίνεις να ανέχεσαι την βλάβη.

Οργή και καρμικές αποτυπώσεις

Μαθαίνεις ακόμα και να την προκαλείς δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο όλο και ισχυρότερες καρμικές αποτυπώσεις πραότητας και ευγένειας.

Μαθαίνεις να ζεις στην αταραξία. Τίποτα δεν μπορεί να σε βλάψει χάρη στην απόλυτη ευελιξία σου πέρα από την ζωή και τον θάνατο. Πέρα από τον πόνο και την ηδονή. Αυτό είναι το πεδίο εντός του οποίου μπορείς να αγαπάς, όχι μόνο τους φίλους αλλά εξίσου και τους εχθρούς σου. Όπου επιθυμείς να είναι όλοι το ίδιο ευτυχισμένοι με εσένα στο έσχατο τέρμα του αγαθού κύκλου της αμοιβαίας παρά χωρητικότητας.

Όχι μόνο πέρα από τις κολάσεις αλλά και μακριά από τους εφήμερους παραδείσους της επιφανειακής ηδονής. Στην ανώτατη ευδαιμονία της ελευθερίας πέρα από τις δυισμούς όπως εγώ και ο άλλος.

Η οργή πάντοτε εμποδίζει την ορθή επίτευξη των στόχων. Αυτό που απαιτείται είναι κουράγιο, δικαιοσύνη, υπομονή και σοφία. Τίποτα δεν μπορεί να είναι σπουδαίο εάν και συνάμα δεν είναι γαλήνιο. Ας προχωρήσουμε στην συνέχεια προσπαθώντας να λύσουμε ένα καίριο ερώτημα..

Οργή, παρόρμηση ή απόφαση?

Είναι συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή; θα παρατηρήσουμε πως η οργή δεν μπορεί να πάρει τα ηνία μόνη της! Θα απαιτηθεί η συγκατάθεση του νου. Θα χρειαστεί τη συγκατάθεση είτε από πριν αλλά και τη στιγμή αμέσως πριν την έκρηξη της.

Το να θες να βλάψεις κάποιον, το να διψάς για εκδίκηση, το να θεωρείς ότι μία βλάβη δεν έπρεπε να γίνει και πως πλέον θα πρέπει να επιβληθεί τιμωρία, όλα αυτά δεν μπορεί να είναι έργο μιας αθώας παρόρμησης. Θα χρειαστείς συνειδητοποίηση του συμβάντος που δημιουργεί την οργή. Επίσης θα χρειαστεί αγανάκτηση, καταδίκη και διαδικασία ανταπόδοσης. Όλα αυτά είναι αδύνατο να συμβούν χωρίς τη συναίνεση του νου.

Οι στρατιώτες στη μάχη θα πρέπει να ενεργούν οργισμένα προκειμένου να καταστείλουν την κρίση τους. Νικούν έτσι τον φόβο του πιθανού επερχόμενου θανάτου τους.

Οπότε για να μπορέσει να αρθεί η οργή θα απαιτηθεί η ορθή κρίση. Άρα θα χρειαστεί πειθαρχία του εαυτού σε πρώτο χρόνο και κατανόηση του τι έχει συμβεί σε δεύτερο χρόνο. Συμπερασματικά το αντίδοτο στο τσίμπημα του φιδιού της οργής είναι η υπομονή.

Η υπομονή απέναντι στην λεκτική προσβολή, στην καταστροφή της περιουσίας, στο σωματικό πόνο, στην υποδούλωση ή στην εκμετάλλευση. Εν ολίγοις αυτές είναι και οι πηγές της. Ενδυνάμωση του πνεύματος μέσω της κατανόησης για την αντιμετώπιση της οργής.

Πρωταρχικό αίτιο της δυστυχίας είναι ο εθισμός του πνεύματος στην πλάνη, στην άγνοια, στην εσφαλμένη γνώση. Η πλάνη αυτή στηρίζεται ξεκάθαρα στην αντίληψη του εαυτού μας ως απολύτου, ανεξάρτητου και αυτοτελούς. Αυτή ακριβώς η θεώρηση συμφωνεί με την ασφαλισμένη αντίληψη πως κάθε τι άλλο έχει και αυτό μία απόλυτη ανεξάρτητη ουσία η υπόσταση.

Οργή και πλάνη

Μέσα σε αυτή την πλάνη ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με ότι τον περιτριγυρίζει. Έρχεται σε μειονεκτική θέση ως κάτι μικρό απέναντι στο σύμπαν. Αυτό εκδηλώνεται αναπόφευκτα μέσα από την αρρώστια, τα γηρατειά, τον θάνατο τον πόνο, την απώλεια και λοιπά. Ο άνθρωπος μέσα στην πλάνη του αγαπά το εγώ του, περισσότερο από το Θεό. Το μέρος έναντι της ολότητας που ο θεός είναι.

Ας αναλάβουμε ωστόσο την πρόκληση… Επίσης ας προσπαθήσουμε να επαληθεύσουμε εάν πραγματικά υπάρχουμε οι ίδιοι κατά αυτόν τον μοναδικό ουσιαστικό ανεξάρτητο τρόπο, που θεωρούμε. Ας αναλύσουμε τα ψυχοσωματικά μας συμπλέγματα με έντονη κριτική μάτια. Με συγκέντρωση της προσοχή μας σε ένα σημείο τη φορά.

Μέσα σε καθαρά συνειδητό πλαίσιο ας περάσουμε από την φωτιά της κρίσης, την πλάνη κάθε ψευδαίσθησης που  πιστεύουμε. Θα παρατηρήσουμε την πλάνη να καταρρέει, δεν θα μπορέσουμε επ ουδενί λόγου, να ανακαλύψουμε κάποιον απόλυτο εαυτό.

Ο εαυτός είναι απόλυτα σχετικός. Αλληλοσυνδέεται με το όλον δομώντας την απατηλότητα η την πραγματικότητα του. Ο σχετικός πραγματικός εαυτός είναι ένα ζωντανό έργο εν τω γίγνεσθαι. Δίχως φραγμούς, δίχως όρια, βαδίζει αργά και σταθερά προς την τελειότητα μέσα σε ένα αχανές χρονικό διάστημα εξέλιξης. Ο άνθρωπος είναι βυθισμένος μέσα στην πλάνη. Από την στιγμή που θα νιώσει ότι είναι μοναδικός και ξεχωριστός εαυτός ως προς το σύμπαν, θέλει μέσω των επιθυμιών να ενσωματώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του μέσα σε αυτόν.

Επειδή ωστόσο κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο ο άνθρωπος ξεσπά με οργή. Η οργή αυτή προέρχεται από το φόβο ότι αφού ο ίδιος δεν μπορεί να καταπιεί το σύμπαν, πράγμα το οποίο είναι και η ψευδαίσθηση της Αθανασίας, φοβάται πως εκείνο θα καταπιεί αυτόν, πράγμα το οποίο είναι ο φόβος του θανάτου.

Οργή και συνέπειες της πλάνης

Η πλάνη του ανθρώπου συνεπικουρείται από φανατικές απόψεις και αμφιβολίες. Προσκολλάται σε μία ακλόνητη απόλυτα δογματική πίστη, πεποίθηση, ιδεολογία. Κατακλύζεται επίσης από μία συγκεχυμένη αβεβαιότητα. Απο ένα χάος, είναι αδύνατον να εστιάσει το νου σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Χωρίς βέβαια να έχει απωλέσει την ανάγκη προσανατολισμού.

Χρειάζεται προσανατολισμό, μα αδυνατεί να εστιάσει. Η δογματική πίστη, οι πεποιθήσεις και η Ιδεολογία εμποδίζουν την κριτική έρευνα. Το χάος, το εσωτερικό χάος του ανθρώπου καθιστά αδύνατη την απελευθερωτική ενόραση.

Όπως προαναφέραμε η ρίζα όλων αυτών των εθισμών των ανθρώπων είναι η πλάνη. Όταν η πλάνη νικηθεί από την διάνοια και την Σοφία τότε όλες οι άλλες ψυχικές καταστάσεις όλα τα άλλα αμαρτήματα, η επιθυμία, ο φθόνος, η οκνηρία και λοιπά μπορούν επίσης να μεταλλαχθούν σε Σοφίες σε δημιουργικές θετικές ενέργειες.

Από την στιγμή που η Σοφία απαλλάσσει από την πλάνη της απολυτοποίησης του εαυτού, η ενέργεια που χρησιμοποιείται για την παγιοποίηση του υποκειμένου και των αντικειμένων, σχετικοποιείται. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί με τρόπο δημιουργικό. Η πλάνη γίνεται αντικατοπτρισμός της Σοφίας εξελίσσει αρμονικά την πραγματικότητα.

• Η επιθυμία γίνεται συνάφεια μέσω της επιλεκτικότητας.
• Η φιλαυτία γίνεται εξισωτική Σοφία μέσω της αίσθησης.
• Ο φθόνος γίνεται σοφή υλοποίηση και επιτελεί τα πάντα μέσω της διαδικασίας των πνευματικών λειτουργιών.
• Η οργή γίνεται η Σοφία της τελείωσης της εσχάτης πραγματικότητας μέσω της συνειδητοποίησης.

Επιγραμματικά τιθασεύουμε και υπερνικάμε τους εθισμούς, τις ψυχικές καταστάσεις, τους δαίμονες και στην συνέχεια αναπτύσσουμε με ασφάλεια τις ενέργειές τους.

Η οργή και η υπέρβαση της

Μία ψυχική κατάσταση, ένας δαίμονας, ένας εθισμός είναι μία συνήθεια που κατέστη καταναγκαστική. Έχει πάψει να βρίσκεται υπό τον έλεγχο του εθισμένου και έχει τις δικές τις αρνητικές συνέπειες σε μία αιτιατή φυσική και πνευματική διαδικασία.

Το πρώτο βήμα που θα χρειαστεί να κάνουμε ώστε να νικήσουμε την οργή, είναι να συνειδητοποιήσουμε πως η οργή είναι κακή. Ο νους μας θα πρέπει να την στοχοποιήσει ως αρνητική, να λάβει την απόφασή της εξάλειψης της και να παραμείνει σταθερός στην απόφασή του. Είναι καταλυτικά σημαντικό να παραμείνει σταθερός καθώς είναι δεδομένο πως η οργή θα μας πολεμήσει πίσω.

Η οργή λαμβάνει χώρα όταν ένας εκνευρισμός, μία ενόχληση, μία αποδοκιμασία και λοιπά ξαφνικά ξεσπούν σε μία ακαταμάχητη ορμή ανταπάντησης με επιζήμιο τρόπο, σε αυτό που εκλαμβάνεται ως πηγή αυτών των αισθημάτων. Παύεις να είσαι ο κυρίαρχος των πνευματικών λεκτικών ή σωματικών ενεργημάτων που τότε διαπράττονται· Δεν εκφράζεις την οργή σου έχεις καταστεί το ακούσιο όργανο της οργής σου.

Από την στιγμή που θα κατανοήσουμε πως η οργή είναι πάντοτε επιζήμια, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε αμέσως μετά πως το αντίθετο της είναι πάντα ωφέλιμο. Το αντίθετο της οργής είναι εν τέλει η αγάπη και η συμπόνια, η επιθυμία να βοηθήσουμε τους άλλους να μην υποφέρουν και να είναι ευτυχισμένοι. Πριν φτάσουμε όμως σε αυτό είναι σημαντικό και για να το επιτύχουμε, να καλλιεργήσουμε την ανεκτικότητα και την υπομονή.

Οργή περεταίρω τρόποι υπέρβασης

Πριν λάβει χώρα η πραγματική οργή υπάρχει μία πνευματική δυσφορία, μία απογοήτευση η οποία προκαλείται από το γεγονός ότι βλέπεις να συμβαίνουν πράγματα που δεν θέλεις να συμβούν ή ότι βλέπεις να παρεμποδίζεται αυτό που θέλεις να συμβεί. Το κλειδί είναι να παρέμβεις πνευματικά, λεκτικά ή σωματικά προκειμένου να διαλύσεις την δυσφορία, να επιλύσεις την κατάσταση δραστικά, προτού εκραγείς και χάσεις τον έλεγχο της οργής σου και μετατραπείς σε εργαλείο της, σε φερέφωνο της.

Η παρέμβαση συνίσταται στο να εμποδίσεις την δυσφορία ή την απογοήτευση να καταστούν αφόρητες. Πρέπει να παραμείνεις ευτυχής, εύθυμος και ευχαριστημένος. Να αποσπάσεις τον εαυτό σου αποτιμώντας τα καλά. Να σθλλογιστείς πώς θα μπορούσε να είναι ακόμα χειρότερα. τον τρόπο κάτω από τον οποίο θα μπορούσε να είναι ακόμα χειρότερα. Κοιτάς ακόμα βαθύτερα στην εικόνα που σε ενοχλεί, βλέπεις πώς μπορείς να μετατρέψεις τα μειονεκτήματα αυτά σε όφελος καλλιεργώντας την ανεκτικότητα και την δύναμή σου.

Έχεις επίγνωση της βεβαιότητας του τι είναι λάθος και το αντιλαμβάνεσαι από μία άλλη σκοπιά. Συνειδητοποιείς πως αφήνοντας τον εαυτό σου να παρεκτραπεί δεν πρόκειται να βελτιώσεις την κατάσταση απλά θα αυξήσεις τη δυστυχία σου, θα προσθέσεις έναν εσωτερικό πόνο σε έναν εξωτερικό πόνο.

Γιατί να είσαι δυστυχισμένος για κάτι, αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό; εάν τίποτα δεν μπορεί να γίνει σε τι βοηθά το να είσαι δυστυχισμένος;

Μετατρέποντας την οργή σε ευτυχία

Προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα μετατρέπεις την οδύνη σε ευτυχία.

Από λογική άποψη η μόνη μέθοδος για να βρίσκεις περισσότερη ευτυχία είναι να χρησιμοποιήσεις τις συνηθισμένες αιτίες οδύνης και να τις μετατρέψεις σε στιγμές ευτυχίας. Σε στιγμές, καθώς οι στιγμές και οι αιτίες ευτυχίας στον κόσμο μας είναι συντριπτικά λιγότερες από τις στιγμές και τις αιτίες οδύνης. Οι εμπειρίες της οδύνης μπορούν να σε βοηθήσουν στην ανάπτυξη του υπερβατικού νου. Ο οποίος υπερβατικός νους αποκηρύσσει τις επιφανειακές απολαύσεις προς αναζήτηση της πραγματικής ευδαιμονίας.

Τότε θα έχεις πετύχει μέσα από την οδύνη να ενισχύσεις την δύναμη της υπομονής σου, της ανοχής σου, η οποία και οδηγεί στην Ελευθερία που καθιστά δυνατή την ευτυχία. Άλλωστε ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς έτσι δεν λέμε;

Τότε η πληθώρα των αιτιών της δυστυχίας θα δώσουν αμέτρητες στιγμές ευτυχίας, πραγματικής ευδαιμονίας στηριγμένης στην Ελευθερία.

Αναζητάμε τον πόνο ώστε να αναπτύξουμε την υπερβατική αποστασιοποίηση. Μία παραίτηση από τις φευγαλέες ηδονές προκειμένου να φτάσουμε στην Ελευθερία. Διότι υπερβατική ανεκτικότητα σημαίνει Ελευθερία από κάθε φόβο του πόνου. Συνιστά την μόνη σταθερή ευτυχία. Η σταδιακή ανάπτυξη της ανεκτικότητας πραγματικά λειτουργεί αυτό μπορούμε να το δούμε σε όλες τις περιπτώσεις όπου καταφέραμε να πειθαρχήσουμε το σώμα και το νου μας, για οποιοδήποτε σκοπό. Σε τελική ανάλυση όταν είσαι σε πόλεμο με τα δεινά, της ψυχικές καταστάσεις, τους δαίμονες, ιδιαίτερα με αυτόν της οργής δεν μπορείς να περιμένεις να νικήσεις σε μία τόσο μεγάλη σύγκρουση χωρίς να δεχτείς κάποια πολύ σοβαρά χτυπήματα.

Η οργή σε χρησιμοποιεί

Η οργή σε χρησιμοποιεί για να μοιράσει δυνατά χτυπήματα στον καθέναν που σε περιβάλλει. Αφού στραφείς εναντίον της θα πρέπει να περιμένεις πώς θα στραφεί και αυτή εναντίον σου. Επομένως θα πρέπει να γίνεις πιο σκληρός απέναντί της. Όταν στραφεί εναντίον σου θέλει να σε κάνει να υποφέρεις.

Εάν έχεις μάθει να αντέχεις τον πόνο σαν κάτι το φυσικό, χωρίς να προσβάλλεται σε ή να το παίρνεις προσωπικά, οχυρώνεται από κάθε τι που θα μπορούσε να σου προκαλέσει η οργή. Δεν μπορεί να σε νικήσει, δεν μπορεί να σε κάνει να οργιστείς και έτσι σε αυτό το σημείο της μεγαλειώδους εσωτερικής ανεκτικότητας βρίσκεις τον δρόμο προς την Ελευθερία.

Η οργή και οι άλλες ψυχικές καταστάσεις, οι άλλοι δαίμονες, οι άλλοι εθισμοί είναι οι πραγματικοί εχθροί. Η ήττα τους, φέρνει τον πραγματικά πολύτιμο καρπό της ελευθερίας. Μόνο εσύ μπορείς να τους ξεπεράσεις από την στιγμή που θα αδιαφορήσεις για κάθε πόνο που μπορείς να υποστείς κατά την διάρκεια της μάχης εναντίον τους.

Η οργή και η αρετή της υπομονής

Η οργή πάντα κοχλάζει μέσα από ένα πλαίσιο, μέσα σε έναν θεμελιώδη στόχο που πηγάζει από την συνήθη ενστικτώδη θα λέγαμε υποστασιοποίηση του εαυτού και την αντικειμενοποίηση του άλλου. Απολυτοποιείς μία προσωπικότητα για τον εχθρό σου, υποκινούμενη από την δική σου απολυτοποιημένη αίσθηση περί εαυτού. Αποδίδεις μία μοχθηρή πρόθεση στον εαυτό του εχθρού σου θεωρώντας ότι προσπάθησε να σε βλάψει ανηλεώς. Το ότι επιλέγεις ως εχθρό σου ένα έλλογο ον το οποίο υποθέτεις πως είναι όπως είσαι και εσύ, βασίζεται στο γεγονός πως προβάλλεις σε αυτό μία απόλυτη ικανότητα δράσης, η οποία επέλεξε επιλέγει ή θα επιλέξει να σε βλάψει.

Αν αναλύσεις την αλήθεια σου και την αλήθεια του εαυτού του εχθρού σου, αν επικεντρώσεις περισσότερο από όλα τα άλλα την προσοχή σου στην κατάσταση, θα διαπιστώσεις πολύ σύντομα πως ο εχθρός σου λειτουργεί αυτόματα. Η συμπεριφορά του κατευθύνεται από ασυνείδητες ορμές και στάσεις ακριβώς σαν και τις δικές σου.

Ελευθερία βούλησης και οργή

Δεν έχει καμία ανεξαρτησία της βούλησης. Είναι το θύμα των εσωτερικών του ορμονών όπως είσαι και εσύ. Είναι στην ίδια την φύση της οργής να καταλαμβάνει και να στερεί την Ελεύθερη βούληση και την συνειδητή επιλογή. Παρομοίως όταν η οργή αναδύεται σε κατάσταση φρενίτιδας και μανίας το κάνει χωρίς η ίδια να χαρακτηρίζεται από ελευθερία δράσης που να της επιτρέπει να επιλέξει ώστε να εκδηλωθεί.

Ακριβώς όπως η φωτιά επιλέγει να κάψει το διπλανό κούτσουρο, αλλά απλώς το κάνει αυτόματα χωρίς δική της βούληση έτσι και εσύ και η οργή σου, επίσης ο εχθρός σου και η οργή του, είστε μηχανικές διαδικασίες χωρίς συνειδητή πρόθεση. Με άλλα λόγια ότι συμβαίνει κατά την έκρηξη συμβαίνει από την δύναμη των συνθηκών ποτέ από πρόθεση.

Γρήγορα επίσης το αναλυτικό σου πνεύμα θα μπορέσει να διεισδύσει στην ενόραση καθώς αναθεωρείς την αντίληψη ότι το κακό, οι πνευματικοί εθισμοί, είναι προϊόντα μιας υποστασιοποίησης της Ελεύθερης βούλησης και αντιμετωπίζεις πλέον τα πράγματα ως ένα αξεδιάλυτο δίχτυ απρόσωπων αιτιών και συνθηκών.

Οργή και ενόραση

Η οργή δράττεται αυτού του υποτιθέμενου απόλυτου εαυτού και έτσι μπορεί να υποδεικνύει τις παρορμήσεις της ως απόλυτα επιβεβλημένες.

Η ενόραση ενισχύει την υπομονή ελευθερώνοντας με κριτικό τρόπο τις αισθήσεις από την απολυτοποίηση της συνολικής διαχωρισμένης δομής, εντός της οποίας η οργή μπορεί να σε ελέγξει, να ελέγξει τον εαυτό σου, τον εαυτό του εχθρού σου, δημιουργώντας την ροπή της βλάβης και της εκδίκησης.

Όλες αυτές οι οντότητες αναδύονται ως δημιουργήματα των πνευματικών σου εθισμών, των ψυχολογικών σου καταστάσεων, των δαιμόνων σου. Αυτό σου επιτρέπει να βγεις από το κλουβί εντός του οποίου, το τι συνέβη και τι πρέπει να κάνεις σε σχέση με αυτό, σου εμφανίζονται ως αναπόφευκτα. Το καθετί αρχίζει να αποκτά μία όψη πλασματικότητας, ρευστότητας και φτάνεις σε ένα διαφορετικό επίπεδο ευελιξίας στις αντιδράσεις σου.

Εκεί που προηγουμένως σου φαινόταν πως έπρεπε να οργιστείς με αυτό που ήταν πραγματικά αβάσταχτο, τώρα έχεις την δυνατότητα να επιδείξεις μεγαλύτερη υπομονή και προσοχή στις αντιλήψεις και στις αντιδράσεις σου, μιας και μπορείς να δεις τα πράγματα, τα εξωτερικά και τα εσωτερικά από πολλές άλλες γωνίες.

Οργή και πραγματικότητα

Ο κόσμος γύρω μας είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι πραγματικός. Μη πραγματικός σημαίνει απλά πως αυτό που προηγουμένως φαινόταν απόλυτα και αληθινά πραγματικό, είναι μη πραγματικό ως προς την απολυτότητα του. Επομένως είναι σχετικά πραγματικό, πράγμα που σε ελευθερώνει ώστε να αναλάβεις την ευθύνη για την αναδιαμόρφωση των πραγμάτων σύμφωνα με έναν καλύτερο τρόπο αλληλεπίδρασης.

Το μη πραγματικό αναφέρεται στο πώς υφίσταται τα πράγματα και δεν σημαίνει πως είναι εντελώς ανύπαρκτα. Τα σχετικά πράγματα φυσικά και δεν υπάρχουν ως απόλυτα όμως αυτό σημαίνει πως όντως υφίστανται κατά τρόπο σχετικό. Εφόσον στη σχετική μας ύπαρξη υποφέρουμε αφόρητα και η οργή προκαλεί μεγάλες καταστροφές οι οποίες και επιδεινώνουν τον πόνο μας, τότε η απαλλαγή από την οργή είναι κάτι εντελώς ουσιαστικό.

Αναπτύσσοντας την υπομονή που γεννιέται από την ενόραση, την ανεκτικότητα και έχει επίγνωση της πραγματικότητας μα και της μη πραγματικότητας των πραγμάτων, μπορείς να εμποδίσεις την απογοήτευση και το ξέσπασμα της οργής. Όταν κάτι δεν πάει καλά ή όταν όλα πάνε στραβά παραμένεις εύθυμος, αναλογιζόμενος την εξαρτημένη φύση των πραγμάτων, το ότι λαμβάνουν χώρα μηχανικά και επομένως μπορείς ήρεμα και με ψυχραιμία να αναλάβεις δράση, προκειμένου να αλλάξεις την πορεία τους από το αρνητικό προς το θετικό.

Η οργή και οι υποθετικοί εχθροί σου

Καθώς οδηγείσαι σε αυτήν την διαπίστωση, επιβεβαιώνοντας το πόσο αβοήθητοι είναι οι άνθρωποι, ακόμα και οι εχθροί σου, θα συνειδητοποιήσεις πως ο πόνος αναφύεται εξαιτίας της τέλειας σύγχυσης και των ψυχολογικών διαθέσεων, των πνευματικών εθισμών, των δαιμόνων. Μέσα σε αυτήν, παγιδεύονται οι άνθρωποι χάνοντας έτσι κάθε ελευθερία επιλογής ή βούλησης.

Εάν βλέπουν και σκοτώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό καθοδηγούμενοι μοιραία από τους πνευματικούς εθισμούς, τις ψυχικές καταστάσεις, τους δαίμονες τους είναι φυσικό πως δεν μπορούν να περιμένουμε από αυτούς να μην βλάψουν και να μην σκοτώσουν άλλους όταν εκείνοι στρέφονται εναντίον τους. Όταν τα πράγματα παίρνουν φωτιά πρέπει να δώσεις μεγάλη προσοχή. Χρησιμοποίησε όλες τις λογικές μεθόδους που έχει στη διάθεσή σου προκειμένου να μπορέσεις να το επιτυχείς το συντομότερο δυνατό.

Δεν είναι ανάγκη να πικραθείς και να εξοργιστείς με την φωτιά να αρχίσεις να ουρλιάζεις να καταριέσαι και τα σχετικά. Θεώρησε κάτι τέτοιο σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Ομοίως δεν χρειάζεται να οργιστείς με τον πονεμένο άνθρωπο όταν σε βλάψει, απλώς προσπάθησε να ελαχιστοποιήσεις ή να αποφύγεις τη βλάβη.

Οργίσου, με την ίδια την οργή ..

Μπορείς αν θες να οργιστείς με την οργή σου με την ίδια την οργή. Όμως η οργή ενάντια στην οργή θα πρέπει να έχει σκοπό να καταστρέψει την οργή. Και η οργή μόνο τότε καταστρέφει την οργή, όταν της απαγορεύει την είσοδο στο νου. Η οργή καταστρέφεται όταν πάψεις να οργίζεσαι.

Αποτελεσματική οργή απέναντι στην οργή μόνο η ανεκτικότητα μπορεί να γίνει.

Υπεύθυνοι για την οργή μας είμαστε μόνο εμείς. Εμείς με έναν τρόπο την δημιουργούμε, εμείς την διοχετεύουμε, εμείς και μόνον εμείς μπορούμε να την επιλύσουμε. Πρέπει να πάμε βαθύτερα στα έγκατα της σχεσιακής πραγματικότητας, στον ιστό της εξελικτικής διασύνδεσης των προικισμένων με αισθήσεις ανθρώπων, μέσα στον άπειρο χρόνο και χώρο. Χρειαζόμαστε, απαιτείται αυτή η διευρυμένη οπτική επειδή μόνο στο άπειρο μπορούμε να δούμε όλα τα πράγματα στην αιτιατή τους διασύνδεση χωρίς κάποιο περιοριστικό, δήθεν απόλυτο πλαίσιο αναφοράς.

Για να βρούμε την ρίζα της οργής προκειμένου να ξεριζώσουμε την εμπειρία της από πάνω μας, που θα αναζητήσουμε μέσα στο απέραντο άπειρο την αυθεντική πηγή του πόνου, της οδύνης, της πληγής και συνεπώς τον στόχο της δράσης μας όταν θέλουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας;

Πρέπει να ελευθερωθούμε από τις προβολές των εχθρικών ατόμων που έχουν την ανάγκη να νιώσουν ότι περιέχονται που θέλουν να κρυφτούν από την απεραντοσύνη του άπειρου.

Οργή, η ρίζα της

Προφανώς η απάντηση είναι εντός μας. Αυτό που πραγματικά έχουμε στα χέρια μας είναι ο εαυτός μας. Εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Εμείς οι ίδιοι είναι που μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτόν. Η οργή προέρχεται από το εσωτερικό μας. Η υπομονή προέρχεται από το εσωτερικό μας. Η πλάνη μας ελέγχει από το εσωτερικό μας. Η Σοφία μας απελευθερώνει από το εσωτερικό μας.

Πρέπει λοιπόν να αναλάβουμε την ευθύνη του γεγονότος ότι δημιουργούμε τους δικούς μας κόσμους. Η πλάνη επίσης μας διαχωρίζει πλήρως, διαχωρίζει τον εαυτό μας και των άλλων δημιουργεί τον κόσμο της οδύνης μας. Η οργή μας εξουσιάζει από το διαιρεμένο κόσμο του εαυτού και του άλλου καταστροφικά, και τον μετατρέπει σε έναν κόσμο φόβου και κινδύνου.

Όταν λοιπόν μας συμβαίνει κάτι κακό η αποτελεσματική κίνηση είναι να αναζητήσουμε την πληγή εντός μας. Με το να καθόμαστε και να κατηγορούμε τον κόσμο, τον άλλον, δεν πετυχαίνουμε τίποτα μονάχα δυναμώνουμε την αίσθηση της μικρότητας μας αφού δεν μπορούμε να ελέγξουμε τους άλλους παρά μόνο τον εαυτό μας.

Έτσι εν τέλει, γινόμαστε δημιουργικοί και κατηγορούμε πρόθυμα το θύμα, κατηγορούμε πρόθυμα τον εαυτό μας, προκειμένου να πάψουμε να είμαστε το θύμα. Με το να κατηγορούμε το θύμα δεν εντείνουμε την θυματοποίηση μας, αντίθετα, πρόκειται για την αρχή της απελευθέρωσης μας από αυτήν. Παίρνουμε την ευθύνη για τα πάντα και έτσι αποκτάμε τον έλεγχο των πάντων.

Στην οργή, είμαι η αιτία ..

Εντάξει Πληγώθηκα…. Πλήγωσα άλλους στο παρελθόν έτσι τώρα ήμουνα αυτός που πληγώθηκε.. Πόσο καταπληκτικό είναι να γλυτώσω από αυτήν την συνέπεια; τώρα δεν θα πληγώσω ποτέ έτσι δεν θα πληγωθώ πάλι ποτέ. Έτσι όχι μόνο θα αποφύγω τις συνέπειες των περασμένων πληγών που προκάλεσα. Επίσης βοηθώντας τους άλλους ενεργητικά, θα υπερνικηθεί το βάρος των προηγούμενων πληγών των οποίων ο υπαίτιος ήμουν εγώ.

Εγώ δημιούργησα το ένα από τα δύο πράγματα που συγκρούστηκαν. Το δημιούργησα από την πλάνη μου που δημιουργεί την φαινομενική σταθερότητα και διακριτότητα από τον υπόλοιπο κόσμο. Την οργή μου, που προκαλεί την ασχήμια μου και την επιθυμία μου, που προκαλεί τις ορέξεις μου που απειλούν να καταστρέψουν ότι ο άλλος ορέγεται.

Επομένως θα όφειλα να κατευθύνω την οργή σε αυτές τις βαθύτερες πληγές των δεινών μου. Ένα φωτισμένο σώμα είναι το σώμα ενός ανθρώπου με υπερβατική Σοφία που γνωρίζει από την εμπειρία του ότι σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά μεταξύ αυτού και των άλλων, και ότι είναι σχετικά υπεύθυνος επειδή είναι σχετικά διαφορετικός σύμφωνα με την αντίληψη των μη πεφωτισμένων άλλων.

Είναι απελευθερωμένος από την επιθυμία για ένωση με τους άλλους, εφόσον δια του σώματος αυτού εξωτερικεύεται ένας άνθρωπος που γνωρίζει πως ο εαυτός του και οι άλλοι είναι ήδη ενωμένοι. Ένα φωτισμένο σώμα δεν γίνεται αντιληπτό ως απειλή από κάποιον εφόσον του εμφανίζεται όμορφο, απαλλαγμένο από κάθε αρνητική παρόρμηση ή εκδήλωση. Ένα φωτισμένο σώμα είναι πιο ανάλαφρο απέναντι στην ζωή, περισσότερο ευέλικτο στις αντιδράσεις του, τόσο ευτυχισμένο εσωτερικά ώστε η αισθητήρια ευαισθησία του είναι περισσότερο ασταθής, λιγότερο καθορισμένη, ικανή να μην αγωνία ακόμα και όταν έχει επίγνωση του πόνου.

Οργή και φόβος θανάτου

Εντελώς άφοβη ακόμα και απέναντι στον θάνατο, τον οποίο και αντιλαμβάνεται ως απλώς μία μεταμόρφωση του περιβάλλοντος γίγνεσθαι.

Ανόητοι είναι οι μη φωτισμένοι, οι εγωκεντρικοί που επιχειρούν να διαφυλάξουν τον εαυτό τους και να διαφύγουν από την οδύνη, στρεφόμενοι στην άμεση τελική εφήμερη ευτυχία. Εθισμένοι στην επιθυμία τους για ηδονή διψούν για αυτήν, και αρνούνται το γεγονός ότι διαρκώς μένουν ανικανοποίητοι από κάθε τι που συνδέεται με αυτήν. Εξαρτημένοι από την οργή, δηλαδή από την χρήση της και την ενδόμυχη πρόκληση της προκειμένου να άρουν τα εμπόδια που συναντά η επιθυμία τους, τελικά οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή, ακολουθώντας τις επιταγές της.

Εθισμένοι επίσης στην πλάνη και την σύγχυση ενισχύουν συνεχώς την αίσθηση αλλοτρίωσης τους, φτιάχνοντας θεωρίες βασισμένες σε παρανοήσεις καταλήγοντας ακόμα πιο μπερδεμένοι, πιο φανατικοί, περισσότερο απομακρυσμένοι από την κοινή λογική.

Και τους δαίμονες αυτούς που τώρα μας βασανίζουν, καθώς το κακό που μας προκαλούν είναι μία τυφλή ακούσια αντίδραση στο κακό που τους προκαλέσαμε εμείς προηγουμένως και έτσι τους οδηγούμε σε ακόμα πιο φαύλες και επώδυνες ενσαρκώσεις και περιβάλλοντα. Έτσι όχι μόνο δεν πρέπει να οργιζόμαστε εναντίον τους αλλά θα πρέπει αντίθετα να έχουμε τύψεις που τους επηρεάσαμε τόσο άδικα στο παρελθόν, αναγκάζοντας τους έτσι να καταλήξουν στη σημερινή τους κατάσταση.

Οργή, υπομονή και ενεργητική συγχώρεση

Αρχίζουμε εδώ να εισερχόμαστε στην χώρα της υπομονής ως ενεργητικής συγχώρεσης. Πρόκειται απλώς για την αρχική μας απελευθέρωση από τον φόβο του πόνου, πηγαίνοντας πέρα από την υπομονή ως την αντοχή και την ανεκτικότητα. Νοώντας την υπομονή ως μία ανταπόδοση και ως συγχώρεση. Πρόκειται ξεκάθαρα για τον προθάλαμο του μεγάλου Ναού της ευσπλαχνίας.

Οι εχθροί μας, μας προκαλούν εκνευρισμό, πληγές και βλάβες που είναι για εμάς ευκαιρίες να εφαρμόσουμε την αντοχή την εγκράτεια και την συγχώρεση. Όσο χειρότερα μας φέρονται τόσο περισσότερο επωφελούμαστε. Τους βλάπτουμε ακόμα και όταν τους επιτρέπουμε να μας πληγώσουν διότι η πρόθεσή τους να μας βλάψουν και ο καρπός αυτής της πρόθεσης συνιστούν ένα φριχτό μέλλον για αυτούς.

Δεν είναι η ώρα να προχωρήσουμε στην διαπροσωπική θεώρηση του πώς να μην βλάψουμε κατά αυτόν τον τρόπο τους άλλους όντας υπέρ του δέοντος υπομονετικοί και επιτρέποντας τους να μας βλάψουν.

Οργή, εμβάθυνση στις καταστάσεις

Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να εμβαθύνουμε στις καταστάσεις μας και να ενισχύσουμε περαιτέρω την υπομονή μας, στοχαζόμενοι επίσης πόσο υπερβολικό είναι να οργιζόμαστε με τους φτωχούς μας εχθρούς, που με τόση αποτελεσματικότητα αυτοκαταστρέφονται, τη στιγμή που μας πληγώνουν.

Αναλύοντας τον πόνο, την οργή, και την ανάπτυξη της υπομονής ας αναλογιστούμε πως τέτοια είναι η πληγή που υφίσταται το απαίδευτο σώμα σου και η προσωπικότητά σου που στο τέλος τα δυο τους ταυτίζονται.

Η ταύτιση αιχμαλωτίζει το νου σου που κρατάει αιχμάλωτο το σώμα σου, το οποίο επιστρέφοντας στο νου σου, καταβασανίζει το σώμα σου και έτσι επανεξοργίζεται ο νους σου και ξανά βυθίζεται στον εθισμό της οργής.

Αυτός ο ενσωματωμένος Νους είναι το στερούμενο εαυτού συνεχές, που κινείται από ζωή σε ζωή το οποίο και μπορεί να ονομαστεί σχετική ψυχή. Λέγοντας μη ενσωματωμένο δεν εννοούμε πως ο νους είναι κάτι απολύτως διαφορετικό από το σώμα, στην πραγματικότητα ο νους με έναν τρόπο είναι πάντοτε ενσωματωμένος είτε στην απαίδευτη σάρκα είτε στην εκλεπτυσμένη ενέργεια.  Εννοούμε πως δεν είναι άρρηκτα δεσμευμένος με αυτό το σώμα αλλά θα συνεχίσει από σώμα σε σώμα την εξελικτική του πρόοδο ή οπισθοδρόμηση.

Οργή και αποταυτισμός απο το σώμα

Είναι κομβικό να θυμίζουμε στον εαυτό μας πως έχουμε την ικανότητα να αποταυτιζόμαστε από το σώμα μας, προκειμένου να αναπτύξουμε το βαθύτερο επίπεδο υπομονής και ανοσία στην οργή, οπότε μπορούμε πια να αψηφήσουμε τον θάνατο και τον πόνο.

Τότε στρεφόμαστε στις εκλεπτυσμένες ταυτότητες μας στο επίπεδο του λόγου και του νου. Ζήσε αυτή τη ζωή σαν έναν που δεν σπαταλά όλη την ημέρα σε ένα ζεστό αφρόλουτρο αλλά βγαίνει έξω και ιδρώνει και προπονείται ώστε να αναπτύξει ένα όμορφο και δυνατό κορμί. Έπειτα ασφαλώς και απολαμβάνεις το ωραίο σου μπάνιο. Έτσι λοιπόν δεν είναι ότι αδιαφορείς για κάθε ευχαρίστηση απλά ο προσανατολισμός σου είναι πιο περίπλοκος, από ότι θα ήταν αν στόχευε στο άμεσο αποτέλεσμα.

Μπορείς να ανεχτείς τις προσβολές όταν μπορείς να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από τον στόχο των προσβολών. Σαν να πρόσβαλλαν κάποιον άλλον, πράγμα που δεν θα σε ενοχλούσε καθόλου. Όταν όμως εσύ είσαι ο στόχος της προσβολής, αυτό συμβαίνει πάντα επειδή στάθηκες άπληστος, επειδή στάθηκες οργισμένος, επειδή στάθηκες αλαζόνας και μίζερος, προκατειλημμένος ή πλανεμένος. Στην πραγματικότητα οι πρωταρχικοί πνευματικοί εθισμοί, οι ψυχικές διαθέσεις, οι δαίμονες είναι αυτοί που θίγονται.

Έχεις οργή, επειδή ταυτίζεις τον εαυτός σου με τους ψυχισμούς σου.

Καθώς αναλογίζεσαι και αντιλαμβάνεσαι τα παραπάνω, ότι δηλαδή προηγουμένως διέπραξες πράξεις που τώρα αναγκάζουν τους άλλους να σε βλάψουν, ότι το καθετί προέρχεται από δικές σου περασμένες πράξεις, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υφίσταται κανένας λόγος για να οργιστείς με κανέναν.

Καθώς αυτό το καταλαβαίνεις θα πρέπει να δημιουργήσεις την αξία σου. Αξία αντίστοιχη της ουσίας που πράγματι είσαι. Χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο να κάνεις τους πάντες να στραφούν σε αμοιβαίες πράξεις αγάπης και σε αμοιβαίες συμπεριφορές αγάπης. Επίσης, υποταγή στην οργή δεν σημαίνει να επιτρέψεις στην οργή να κυριαρχήσει. Σημαίνει την ανάκτηση της ενέργειας που προηγουμένως ήθελε η οργή, την ενέργεια της φωτιάς, την σύντηξη, την φωτεινότητα που διαλύει όλες τις σκιές με την σοφή της διαχείριση.

Οργή, μετατροπή των ενεργειών

• Έτσι η φιλαυτία – φιλαργυρία γίνεται η Σοφία της ισότητας. Η γνώση της ισότητας του εαυτού και των άλλων του προσώπου και του πράγματος. Η Λάμψη της καθαρής γενναιοδωρίας καθώς όλα τα όντα και πράγματα δίνουν το ένα στο άλλο.
• Η λαγνεία – απληστία γίνεται η εξατομικευμένη Σοφία, η ενέργεια με την οποία η ευσπλαχνία δημιουργεί όμορφες μορφές προκειμένου να αλληλοεπιδράσει με τα αλλοτριωμένα πάσχοντα όντα και να τα αγκαλιάσει σε μία απελευθερωτική σχέση με όλα τα άλλα όντα και πράγματα.
• Ο φθόνος – αντιπαλότητα γίνεται η ενέργεια που ενοποιεί τον εαυτό και τον άλλον σε συνδυασμούς ασύλληπτης ισχύος, που μπορούν να κατορθώσουν πράγματα που μοιάζουν θαύματα στα καθημερινά αλλοτριωμένα απομονωμένα όντα.
• Η εκρηκτική ενέργεια της οργής γίνεται η Σοφία της απόλυτης καθαρότητας, η παντελώς αδήριτη, η επιτακτική δηλαδή σχετικά απόλυτη ενέργεια που απορροφά όλες τις διαφορές και αντιθέσεις, εξαλείφει όλα τα εμπόδια, διαλύει όλες τις αναστολές που αντιστέκονται στην Ελευθερία, αποδομεί τον θάνατο, την ζωή, και όλα τα ενδιάμεσα, το άπειρο κενό. Είναι τόσο ισχυρή που καταστρέφει κάθε εγωισμό και σύγχυση και δεν μπορεί να αναχαιτιστεί.

Είναι επίσης η ίδια η ελευθερία, είναι Ελευθερία ελεύθερη και από την ίδια την ελευθερία και είναι απείρως παρούσα κάθε δημιουργικού και ευαίσθητου συσχετισμού. Αποκαλύπτει τον υπέρτατο κόσμο της μη δυαδικότητας, της απόλυτης σχετικότητας, της ενότητας της κοινωνίας του εαυτού και του άλλου, τη Σοφία και την ευσπλαχνία, μακάρια, κενή και αδιαίρετη.

---

Εσωτερικά συναισθήματα και οργή

Δυσαρέσκεια από ένα συμβάν

Αίσθηση απειλής

Αίσθηση μη υλοποίησης στόχου η επιθυμίας

Αίσθηση ότι ο άλλος δεν μας ακούει δεν μας λαμβάνει υπόψη του

Εσωτερική ασάφεια η ικανότητα εντοπισμού της πηγής της οργής

Αίσθηση δεν με προσέχεις, νιώθω πληγωμένος, θέλω να αποδοθεί δικαιοσύνη, δεν μου αρέσει αυτό που συμβαίνει

Πιθανά θλίψη

Πιθανά ντροπή

Πιθανά απόγνωση

Πιθανά απάθεια

Επιθετικότητα

Αρνητισμός

Κατά την έκρηξη αίσθηση έξαρσης φωτιάς

Μη ικανότητα εστίασης του νου σε συγκεκριμένη κατεύθυνση

Αμφιβολίες

Εσωτερική αίσθηση χάους

Αίσθηση φωτιάς κατά την έκρηξη

---

Οργή εξωτερικά σημάδια

Διαδικασία αναγνώρισης των ερεθισμάτων προσποιείσαι ότι δεν με νοιάζει είναι υπεράνω

Μη παραδοχή της προσβολής επιλογής σιωπής απέναντί της

Σαρκασμός και επικριτική συμπεριφορά

Επιθετικότητα

Αρνητισμός

Αποφυγή  ενδεχόμενης σύγκρουσης, άρνηση συναισθήματος θυμού

Ανάληψη ευθύνης για πράγματα που δεν αναλογούν

Πιθανά αδιάκριτο ξέσπασμα θυμού χωρίς περιορισμούς

Παρεμπόδιση ορθής επίτευξης στόχων

Φανατικές απόψεις

---

Οργή, αντίδοτο – επίλυση

Ως αντίδοτο ορίζεται η ανάπτυξη κριτικής σκέψης.

• Χρήση της Φωτιάς προς δημιουργικούς σκοπούς. Μετουσίωση της επιθυμίας σε συνάφεια μέσω της επιλεκτικότητας. Φωτιά.
  • Μετουσίωση του φθόνου σε σοφή υλοποίηση που επιτελεί τα πάντα μέσω της διαδικασίας των πνευματικών λειτουργιών. Αέρας.
• Μετουσίωση της οργής σε Σοφία της τελείωσης της εσχάτης πραγματικότητας μέσω της συνειδητοποίησης. Γη.
  • Μετουσίωση της αλαζονείας σε εξισωτική Σοφία μέσω της αίσθησης. Νερό.

Οργή, συνεπικουρικά ..

• Έλεγχος της σκέψης κατανόηση της βασικής αρχής πως εμείς οι ίδιοι είμαστε που βάζουμε εμπόδια στον εαυτό μας.
  • Διαλογισμός σκέψη από πριν για το πώς θα πράξω τη στιγμή της κρίσης.
• Συναναστροφή με ήπιους ανθρώπους.
  • Ενασχόληση, με μουσική και με δραστηριότητες που ηρεμούν το μυαλό.
• Περιβάλλοντα με ευχάριστα και ξεκούραστα στο μάτι χρώματα.
  • Αποφυγή συζήτησης όταν είμαι κουρασμένος, πεινασμένος, διψασμένος.
• Χρήση αυτοσαρκαστικού χιούμορ.
  • Διανοητική αποστασιοποίηση με πρόθεση απομακρύνομαι από τη  πηγή.
• Αλλαγή στάσης σώματος, πως κινούμε, πώς περπατώ, πως μιλώ, και λοιπά σε ηπιότερους τόνους.
  • Επαφή με τον εαυτό, αναγνώριση αναγκών.
• Κατανόηση και εμβάθυνση στην πηγή του θυμού.
  • Δημιουργία ημερολογίου επιθυμιών.
• Ενδοσκόπηση.
  • Αυτοκυριαρχία.
• Αναλυτικός διαχωρισμός των πραγμάτων του συμβάντος
  • Ανάπτυξη διάνοιας.
• Συνειδητοποίηση ότι η οργή είναι κάτι κακό, στοχοποίηση της οργής από τον  νου ως αρνητική ενέργεια.
  • Στοχοποίηση από το νου ότι η κατάργησή της οργής είναι θετικό στοιχείο.
• Επέμβαση για διάλυση της δυσφορίας σε οποιοδήποτε επίπεδο, Σωματικά, Συναισθηματικά, Νοητικά. Να καταστεί δηλαδή  μη αφόρητη.
  • Συνειδητοποίηση των καταστροφικών συνεπειών της οργής.
• Μετατροπή της οδύνης σε ευτυχία μέσω του υπερβατικού νου.