Δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ιδέα κάποιας τιμωρίας. Στον αντίποδα, μπορεί και πρέπει να γίνει ο ισχυρότερος σύμμαχος μας όταν εμφανίζεται.

Ο υγιής άνθρωπος που δεν του λείπει τίποτα υπάρχει μόνο στα βιβλία της ανατομίας δεν υπάρχει σε ζώσα κατάσταση. Ας αποτινάξουμε λοιπόν την ψευδαίσθηση ότι οι ασθένειες μπορούν να αποφευχθούν ή να εξαφανιστούν από τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα γεμάτο από συγκρούσεις και επομένως νοσεί. Το εγώ, αυτό που λέμε Προσωπικότητα, άμορφο και απροσδιόριστο, ζει μέσα από την οριοθέτηση και επομένως φοβάται την αγάπη, την χαλάρωση, την ενοποίηση.

Το εγώ που εδώ μπορούμε να το κατανοήσουμε υπό την έννοια του συνειδητού μέρους του ανθρώπου, υπό την έννοια απλώς και μόνο της φαινομενικής σκέψης από την οποία το υποκείμενο αποφασίζει και πραγματώνει έναν πόλο. Το αποτέλεσμα από αυτό είναι να εξωθεί τον άλλον πόλο στην σκιά. Αυτός ο δεύτερος πόλος εξαιτίας της ανάγκης προς υλοποίηση προβάλλεται στο ΕΣΥ ή στο περιβάλλον. Η ασθενεια επιζητά να αντισταθμίσει όλες αυτές τις μονομέρειες.

ασθενεια, η εμφάνιση της

Εξωθεί βίαια πολλές φορές τον άνθρωπο προς την άλλη άκρη στο μέτρο που εκείνος αποκλίνει από το μέσο. Η ασθενεια μοιάζει με το αναγκαίο εκείνο βήμα που πραγματοποιεί ο άνθρωπος μέσα από την ύβρη του Εγώ προς την τακτοποίηση της προσβεβλημένης αξίας – αρετής του αντιπόλου μα και την αναγνώριση των πραγματικών ιδιοτήτων του πόλου προς αποκατάσταση του μέσου.

Καταστήσαμε λοιπόν αρκετά σαφές πως οι ασθένειες προκύπτουν εξαιτίας της ανάγκης του εγώ να ζει μέσα από την οριοθέτηση. Είναι αυτό που λέμε , είναι τα όριά μου μέχρι εδώ μπορείς. Από εκεί και έπειτα δεν μπορείς να περάσεις αυτή τη γραμμή δεν επιτρέπεται. Έπειτα είμαι επιχειρηματίας, είμαι άντρας, είμαι γυναίκα, είμαι πετυχημένος, είμαι αυτό ή εκείνο, περιγράφομαι κατά αυτό τον τρόπο. Αυτά είναι τα πλαίσια μου, αυτή είναι η λογική μου. Όλα τα παραπάνω τα απαιτεί το άμορφο και απροσδιόριστο εγώ, όχι στην προσπάθειά του να πάρει μορφή υπό την έννοια της αυτοσυγκρότησης, αλλά για να πάρει ύπαρξη όπως ακριβώς έχει.

Ο Θεός σκορπίζει αγάπη! Μα το εγώ ζώντας μέσα στην οριοθέτηση, δεν μπορεί κατά κανέναν τρόπο να δεχθεί την αγάπη, την ενοποίηση, την ολότητα, το σπάσιμο των ορίων.

ασθενεια και πόλοι

Είπαμε παραπάνω πως το εγώ, καθώς αποφασίζει και πραγματώνει τον έναν πόλο, στέλνει στην σκιά τον ακριβώς αντίθετο. Στην ασθένεια ή στη σύγκρουσή μας με τον άλλον άνθρωπο ή στο συγκερασμό τους ως φυσικό επακόλουθο του ενός από το άλλο, ανακαλύπτουμε τη δράση της σκιάς. Η σκιά πηγάζει από την ικανότητα του ανθρώπου να γνωρίζει το καλό και το κακό υπό την έννοια των ψυχικών τάσεων, εξισορροπιστικά ή μη εξισορροπιστικά. Αν από τον άνθρωπο διαφεύγει η συνειδητή γνώση της εξισορρόπησης, αυτή θα αντικατοπτριστεί στη σκιά. Ακριβώς στην ασθένεια έρχεται και εκφράζεται αυτή η ισχυρή εσωτερική σύγκρουση.

Γνώση του αγαθού ενδόμυχα και μη αντιληπτά…… Πράξη ασυνείδητη τυχαία, χωρίς διασύνδεση με τον ανώτερο εαυτό από την άλλη. Πρόκειται για τους μηχανισμούς της εσωτερικής ενδοσκόπησης και της αντιθετικής λειτουργικότητας. Η ασθένεια πηγάζει απο το μηχανισσμό της ενδοσκόπησης προβολής. Βρείτε πληροφορίες στα videos προσωπικής ανάπτυξης.

Άρα πράξη ετεροβαρής σε πλήρη απώλεια ισορροπίας. Μα πόσο αυτό περιγράφει τον κόσμο γύρω μας! Ποια η γενική αντίληψη για αυτό; Τι βλέπουμε δεξιά και αριστερά; Τι ακούμε από τους γύρω μας;

Η ασθενεια αντισταθμίζει όλες αυτές τις μονομέρειες, εξωθώντας μέσα από τα συμπτώματα τον άνθρωπο στην άλλη άκρη, στον βαθμό που αυτός αποκλίνει από το μέσο. Κάθε ικανότητα και κάθε επιδεξιότητα που ξεπερνά το μέτρο κάνει τον άνθρωπο επιρρεπή στην ασθενεια εκείνη που θα τον οδηγήσει να ισοσταθμίσει.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε εδώ πως η ασθένεια είναι εγγενής με την υγεία όσο ο θάνατος με τη ζωή. Είναι μαζί, είναι ταυτόχρονα από τη στιγμή της ύπαρξης αμφίδρομα. Σκοπός βέβαια δεν είναι να ορθώσουμε νέα πιστεύω, αλλά να οξύνουμε το βλέμμα μας και να συμπληρώσουμε την συνηθισμένη θεώρηση με μια ασυνήθιστη κατεύθυνση. Βέβαια, το γκρέμισμα των προκαταλήψεων δεν είναι και η πιο εύκολη υπόθεση.

κατανοήστε τα συμπτώματα

Τα συμπτώματα μας είναι αδιάφθορα μας εξαναγκάζουν σε ειλικρίνεια. Με την εμφάνισή τους μας δηλώνουν τι λείπει από τη ζωή μας. Σηματοδοτούν τι μας λείπει στην πραγματικότητα που γίναμε μονομερείς. Όχι, τι νομίζουμε ότι μας λείπει,  δεν είναι επιθυμία. Όχι τουλάχιστον όπως ο κοινός άνθρωπος την ερμηνεύει. Μα τι πραγματικά μας λείπει ώστε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα στην εξέλιξή μας.

Με την επιμονή της να μένει μας δηλώνει ότι δεν το λύσαμε, όπως παριστάνουμε ότι κάναμε. Η ασθένεια δίνει την δύναμη στον άνθρωπο να λυτρωθεί. Ο άνθρωπος χρειάζεται να πάψει να πολεμά και να κάτσει, να ακούσει με σοφία τι έχει να του πει, Ο άνθρωπος χρειάζεται να ακούσει μέσα του και να επικοινωνήσει με τα συμπτώματά του για να κατανοήσει τα μηνύματα τους. Χρειάζεται να αμφισβητήσει τις απόψεις και τις ιδέες που έχει για τον εαυτό του και να προσπαθήσει να ενσωματώσει αυτό που το σύμπτωμα προσπαθεί να του πει πως έχει χάσει.

Θυμηθείτε παραπάνω, η ασθένεια μας δείχνει την απόκλιση από το μέσο, άρα χρειάζεται να ενσωματώσουμε το κομμάτι μας. Εκείνο που έχει απομακρυνθεί. Μέσα από αυτή την διαδικασία ο άνθρωπος θα μπορέσει να κάνει το σύμπτωμα περιττό και την ασθένεια χωρίς λόγο ύπαρξης.

Ή ίαση συνδέεται πάντα με μια διεύρυνση της συνειδητότητας με την ωριμότητα, με την επίγνωση. Η πορεία μέσα από τους σκληροτράχηλους δρόμους και τα σκοτεινά σοκάκια της ασθένειας κρύβει ένα καθοριστικό σημείο. Έχει την δύναμη να μάθει τον άνθρωπο να βλέπει σε βάθος. Να κατακτά την αταραξία.

ασθενεια και αμαρτια

Στην άκρη του παγώματος του χρόνου γινόμαστε παρατηρητές των πόλων των 2 άκρων. Η συγκεκριμένη στιγμή είναι ιερή, καθώς η αναγνώριση των πόλων και η αναγνώριση του σημείου που βρισκόμαστε, ο εντοπισμός του σημείου απόκλισης μας, η ανάλυση και η σε βάθος κατανόηση της ύπαρξής μας ακριβώς αυτή τη στιγμή, η παρατήρηση όλων αυτών από την κατάσταση της αταραξίας είναι το εφαλτήριο σημείο της ίασης. Το σημείο μηδέν. Το σημείο του επανακαθορισμού μας, της δημιουργίας τάσης επιστροφής μας στον αληθινό εαυτό μας.

Θυμόμαστε πως στόχος μας είναι η συνειδητή ισορροπία των πόλων. Αμαρτία είναι η υλοποίηση των πράξεων εκείνων, οι οποίες είναι ενάντια στην καλύτερη γνώση μας που έχουμε κατακτήσει και μέσα στην οποία έχουμε βαπτισθεί ως εκείνη τη στιγμή. Αμαρτία είναι η μη κίνηση. Ο μη εμπλουτισμός μας με νέες γνώσεις, η μη εξέλιξή μας.

Λέγοντας αταραξία, θέλει προσοχή. Δεν μιλάμε για την χλιαρή στάση της ουδετεροποίησης. Η ουδετεροποίηση είναι άρνηση μαθητείας είναι μη εξέλιξη. Μιλάμε για την κατάκτηση της βαθιάς γνώσης, της μη ύπαρξης καλού και κακού της επίγνωσης ότι τίποτε μη πραγματικό δεν μπορεί να αφορά και να αγγίζει το αληθές.

Αγγίζοντας κατακτώντας την αταραξία, καθαρίζει η οπτική μας, φεύγει το πέπλο των ψευδαισθήσεων. Είναι το σημείο που κατανοούμε πως η ασθένεια δεν είναι εμείς, είναι μια εξισορροπητική δράση που έχει πάρει εντολή από τον βαθύ εαυτό μας. Υπάρχει για να μας διδάξει, όχι για να μας καθορίσει. Περνώντας στο μάθημα, ενσωματώνοντας το μέρος του εαυτού μας που λησμονήσαμε, επέρχεται η ολοκλήρωση του μαθήματος.

ασθενεια, Μεθοδολογία ανάπτυξης συμπτωματολογίας.

Το πρώτο και πιο καταλυτικό στοιχείο στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε σε βάθος την συμπτωματολογία μιας ασθένειας, να την κατανοήσουμε με έναν τρόπο πολύπλευρο και περισσότερο ολοκληρωμένο, λέμε περισσότερο, καθώς πρέπει πάντα να διατηρούμε για τον εαυτό μας την ταπεινότητα από τη μια μεριά και την προοπτική της περαιτέρω εμβάθυνσης από την άλλη, είναι η εξής δήλωση:

Δεν πρόκειται καθόλου για αξιολόγηση. Πρόκειται ξεκάθαρα για κατανόηση. Σημαίνει δεν κρίνουμε και αξιολογούμε τον εαυτό μας, μα κατανοούμε τα βαθύτερα αίτια και προσπαθούμε να επιλύσουμε. 

Η ερμηνεία των συμπτωμάτων σημαίνει προσπάθεια στην σκιερή πλευρά μας και είναι εκ τούτου δυσάρεστη.

Μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι οι σωστές ερμηνείες σκοντάφτουν σε αυθόρμητη άρνηση. Εάν κάποια ερμηνεία γίνει αμέσως δεκτή με ευχαρίστηση, είτε δεν είναι σωστή είτε δεν προχωρά σε μεγάλο βάθος. Εάν δεν αγωνιστούμε ενάντια στα συμπτώματα, αλλά συμμαχήσουμε με αυτά ώστε να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τι  λείπει, απαλλαγμένο πλέον το σύμπτωμα από την αρνητική αξιολόγηση θα μπορέσει να μας οδηγήσει να γίνουμε πληρέστεροι και υγιέστεροι. Η επόμενη δεσμευτική δήλωση ακολουθεί:

Ο καθένας από εμάς έχει συμπτώματα γιατί ολόκληρη η ζωή στην πολικότητα της είναι αποχωρισμένη και επομένως ασθενεί.

ασθενεια και πολωμενος κόσμος

Ο άνθρωπος, καθώς βρίσκεται σε πολωμένο κόσμο, αναγκαστικά είναι άρρωστος και αναζητά την χαμένη ενότητά του. Την επεξηγεί και την χρωματίζει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Τη λέει ολοκλήρωση. Ολοκλήρωση μέσα από έναν σύντροφο, από μια εργασία, από την ευτυχία, από μια οικογένεια και λοιπά. Προσπαθεί να την ερμηνεύσει, μα αυτή συνέχεια ξεγλιστρά! Αυτό συμβαίνει εξαιτίας ενός καθοριστικού λόγου.

Εξαιτίας της στάσης μας να μεταθέτουμε κάθε δυσάρεστο και δύσκολο πρόβλημα προς τα έξω, στον έξω κόσμο και εκεί να το επεξεργαζόμαστε, να το καταπολεμάμε ή να το διεκδικούμε ανάλογα με το είδος και την περίσταση. Η ολοκλήρωση μας ωστόσο βρίσκεται εντός και ανήκει καθαρά στην εξέλιξή μας στο είδος εκείνο που έφτιαξε ο Θεός, στον τέλειο άνθρωπο του Νίτσε, στον κατα εικόνα και ομοίωση του πατρός. Βαθιά, πολύ βαθιά εργασία και βαθιά πολύ βαθιά κατανόηση.

Συμπερασματικά, κάθε σύμπτωμα αποτελεί έκφραση κάποιου λάθους, διότι δείχνει κάτι που λείπει από την ολότητα. Συνοψίζοντας ως εδώ….

• Δεν πρόκειται καθόλου για αξιολόγηση, αλλά για ερμηνεία.
• Καθένας έχει συμπτώματα γιατί ολόκληρη η ζωή στην πολικότητα της είναι αποχωρισμένη από την ολότητα από την ενότητα και επομένως ασθενεί.
• Κάθε σύμπτωμα αποτελεί έκφραση κάποιας απώθησης και υποδεικνύει κάτι που λείπει από την ολότητα.

ασθενεια, κρίσιμα στοιχεία κατανόησης

Το επόμενο εξαιρετικά κρίσιμο στοιχείο, το οποίο και θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι ότι τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν εξαφανίζεται τελειωτικά. Για αυτό σε κάθε περίπτωση είναι δυνατή μόνο η μετατόπιση της ενέργειας των συμπτωμάτων, είτε οριζόντια στο ίδιο επίπεδο, είτε κατακόρυφα σε διαφορετικά επίπεδα ή η μετατροπή της σε άλλη μορφή. Πρόκειται για μία από τις βασικές αρχές της ενέργειας. Όπως ήδη γνωρίζουμε από την φυσική, μια ποσότητα ενέργειας δεν μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί. Μπορεί μόνο να μετατραπεί σε άλλη μορφή ενέργειας. Όπως για παράδειγμα η μετατροπή της χημικής ενέργειας, βενζίνη, στα αυτοκίνητα σε κινητική.

Άρα έχουμε την πιθανότητα μετατόπισης των συμπτωμάτων σε 2 κατευθύνσεις οριζόντια και κάθετα. Το Σώμα ως έκφραση του υλικού κόσμου, έχει τις χαμηλότερες ταλαντώσεις. Το συναισθηματικό επίπεδο μέτριες και το νοητικό επίπεδο, τις υψηλότερες ταλαντώσεις. Για να εξυψωθεί ένα ζήτημα που έχει εκφραστεί στο κατώτερο επίπεδο ταλαντώσεων ως σωματικό σύμπτωμα προς το συναισθηματικό επίπεδο, πρέπει να διοχετευθεί ενέργεια. Ακόμα περισσότερη ενέργεια για να φτάσει στο νοητικό επίπεδο. Αυτή η ενέργεια πρέπει να ξοδευτεί κατά την ερμηνεία των συμπτωμάτων υπό μορφή συνειδητότητας και αφοσίωσης στον σκοπό. Απαιτείται λοιπόν νοητική ενέργεια για την αύξηση της ταλάντωσης.

ασθενεια, ο μηχανισμός της δημιουργίας της

Κατά την αντίστροφη διαδικασία έχουμε τη γέννηση της ασθένειας. Η παραπάνω διαδικασία έχει παραληφθεί. Όταν μας απασχολήσει ένα θέμα με το οποίο όμως δεν θέλουμε να ασχοληθούμε εξοικονομούμε συνειδησιακή ενέργεια, στέλνοντας το, στο συναισθηματικό επίπεδο. Από το συναισθηματικό επίπεδο, πιο σύντομα ή πιο αργά θα το βυθίσουμε στο σωματικό επίπεδο.  Επομένως η σκιά αποτελείται εν μέρει από όλα εκείνα που δεν θελήσαμε να αντιληφθούμε και να δεχθούμε. Αντίθετα μάλιστα προτιμήσαμε να παραβλέψουμε.

Η σκιά είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από το εγώ που αποτελείται από όλα όσα ευχαρίστως δεχόμαστε στον εαυτό μας και με τα οποία ταυτιζόμαστε. Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος αποτελείται από το εγώ (συνειδητό) και από την σκιά, (μέρος του ασυνείδητου). Τα 2 αυτά μέρη αντιπροσωπεύουν τον ολοκληρωμένο, τον αυτοπραγματωμένο άνθρωπο. Η αποδοχή και η επεξεργασία των μεταμορφωμένων σε συμπτώματα θεμάτων της σκιάς είναι ο δρόμος προς την ολοκλήρωση.

Τα συμπτώματα είναι εκδηλώσεις της σκιάς που αναδύονται από τα βάθη του ασυνείδητου στην επιφάνεια του συνειδητού κόσμου μέσω του σώματος, επιτρέποντας μας μια πιο εύκολη πρόσβαση. Επομένως, θαυμάσιοι οδηγοί προς την τελειότητα.

Στην συμβατική ιατρική η παρέμβαση στην επίλυση είναι μια προσπάθεια πάντοτε οριζόντια. Πάντοτε από το χώρο του κόσμου της ύλης επάνω στο σώμα. Δεν μπορεί βέβαια κανείς να μην αναγνωρίσει τους τεράστιους άθλους και τα επιτεύγματα που έχει επιτύχει. Θα ήταν ανόητος και σίγουρα κοντόφθαλμος. Το θέμα ωστόσο είναι ότι μεταφέρει, μεταθέτει δηλαδή το θέμα αλλού, δεν μπορεί να προσφέρει την τελική επίλυση. Δεν μπορεί, καθώς αδυνατεί να εντοπίσει την αιτία. Την αιτία βέβαια από μια πιο ολοκληρωμένη οπτική.

Φυσικά, η συμβολή της είναι ανεκτίμητη. Εάν θέλουμε ωστόσο να προσφέρουμε πραγματικά στον συνάνθρωπο μας, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη.

ασθενεια και σωμα

Η ύλη, δηλαδή το Σώμα, είναι το όχημα αυτό που πραγματικά έχει αίσθημα και νόηση. Πολλές φορές γίνεται το σημείο προβολής και όχι μόνο αυτό, αλλά ταυτίζεται αυτό το ίδιο με τις διενέξεις του ψυχισμού και της νόησης. Τείνει μια προς τη μία και μία προς την άλλη κατεύθυνση. Και όταν αυτό το πεδίο της διένεξης δεν επιλύεται διηθίζεται και εκφράζεται στην ασθένεια, ώστε με αυτό τον τρόπο να μπορέσει να γίνει με τον πλέον εμφανή τρόπο αντιληπτό. Η ολοκληρωμένη λύση έγκειται στη μετατόπιση των συμπτωμάτων στον κατακόρυφο άξονα και προς τα πάνω. Από το σωματικό στο συναισθηματικό και από εκεί στο νοητικό.

Ανεβάζω το σύμπτωμα από το Σώμα όπου το αντιλαμβάνομαι μέσω των αισθήσεων, ενστικτώδες κέντρο, εμπλοκή κεντρικού νευρικού συστήματος. Στο κατώτερο αυτό επίπεδο η ενέργεια είναι αρνητική. Καθώς ανεβάζω το σύμπτωμα στο συναισθηματικό επίπεδο, δηλαδή στο επίπεδο του ευχάριστου – δυσάρεστου, καλούμαι να το ουδετεροποιήσω. Για να επιτύχω την ουδετεροποίηση, η οποία και θα μου επιτρέψει την περαιτέρω ανάλυση, απαιτείται θετική ενέργεια, η οποία και πηγάζει από τη νόηση. Η νόηση, περνώντας από διαφορετικά στάδια, θα αποφορτίσει την αρνητική ενέργεια που δονεί το σύμπτωμα. Θλίψη, οργή, ανάλυση,  αποδοχή.

Καθώς θα επέλθει η ουδετεροποίηση, θα δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να επέλθει η βαθιά διερεύνηση στη σκιά και η εύρεση και ενσωμάτωση του κομματιού που λείπει πάντα καθ’ υπόδειξη του συνόλου των πληροφοριών από τα συμπτώματα και από την ίδια την ασθένεια.

η ασθενεια, χρειάζεται ερωτήσεις!

Τα όπλα μας είναι οι ερωτήσεις!

Τι σημαίνει άραγε αυτή η ασθένεια; Γιατί συμβαίνει σε εμένα; Γιατί αυτό; γιατί αυτή τη στιγμή; σε τι με εμποδίζει, σε τι με εξαναγκάζει;

Η πραγματικά σωστή ερμηνεία θα προκύψει μόνο όταν συμπεριλάβουμε το ατομικό περιβάλλον και την εκάστοτε ιδιαίτερη συμπτωματολογία.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να καταπολεμήσουμε το ένα σύμπτωμα και να δημιουργήσουμε ένα άλλο. Διότι η διαχείριση σε οριζόντιο άξονα ακριβώς αυτό θα επιφέρει. Θα ανακουφίζει τη συμπτωματολογία και τα αίτια της πάθησης θα παίρνουν μορφή και θα εκδηλώνουν όμοια ή διαφορετικά συμπτώματα κάπου αλλού.

Αυτό θα συμβαίνει καθώς δεν θα έχει επιλυθεί η πηγή διοχέτευσης της ενέργειας. Η πηγή που μετατρέπει και αποδίδει την μορφή της ασθένειας. Δεν επήλθε η διασύνδεση, η ουδετεροποίηση και η επίλυση μέσω της κατανόησης.

Μπορεί πολλές φορές να απαιτηθεί χρόνος για αυτήν τη μεταφορά από το ένα μέρος του σώματος στο άλλο ή και στο ίδιο ετεροχρονισμένα. Ωστόσο, η επαλήθευση είναι δεδομένη και νομοτελειακή.

ασθενεια και επίλυση

Θα πρέπει λοιπόν να συμμαχήσουμε με το σύμπτωμα, υποστηρίζοντας το στην προσπάθειά του να εισαγάγει στη ζωή μας, μια αρχή που μας λείπει. Κάθε κλινική εικόνα μιας ασθένειας είναι προσπάθεια έκφρασης μιας ιδέας που βυθίστηκε στο Σώμα ή ενός σχεδίου που απουσιάζει από την συνείδηση και που μπορεί να αντιμετωπισθεί με παρόμοια φαρμακευτική ή πνευματική πληροφορία. Μιλάμε για την συνειδητοποίηση του σχεδίου ή για ερμηνεία της κλινικής εικόνας της νόσου. Η πληροφορία από τη φύση της έχει υψηλότερο πεδίο ταλαντώσεων από ότι το σωματικό πρόβλημα. Εφόσον επιτευχθεί η επαναφορά του προβλήματος σε υψηλότερο επίπεδο, η ασθένεια γίνεται δώρο. Η εκδήλωση της σκιάς ως συμπτώματος οδηγεί στον φωτισμό της και η ασθένεια γίνεται πορεία προς την αυτογνωσία.