Αυτοπεριορισμός ή παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου?
Αυτοπεριορισμός .. Ρωτήστε τους ανθρώπους γύρω σας: Ποιος κάνει τις επιλογές για εσένα? Θα παρατηρήσετε ότι οι περισσότεροι θα σας απαντήσουν.. Οι συνθήκες! Το παρελθόν μου! Ο σύντροφος και τα παιδιά μου.. Οι ανάγκες.. Το πως μεγάλωσα. Επίσης άλλες παρόμοιες εκφράσεις.
Τελικά τι ισχύει?
Η αλήθεια είναι πως.. Τίποτε απο τα παραπάνω δεν θα μπορούσε να είναι έτσι, εαν εμείς οι ίδιοι δεν το είχαμε επιλέξει. Υπάρχει μέσα μας η σκέψη πως φταίνε τα παραπάνω. Εαν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς..
Έχουμε πάντα κάθε δυνατότητα
Για κάποιο λόγο ωστόσο αποφασίζουμε να το κρύβουμε, με μαεστρία, απο τον εαυτό μας. Καθώς το κρύβουμε, εύκολα επικοινωνούμε πόσο φταίνε οι άλλοι ή οι συνθήκες.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε γιατι. Πίσω λοιπόν απο αυτή την διαδικασία, θα βρούμε τις ψυχικές μας διαθέσεις. Οι διαθέσεις μας, είναι αυτές που έχουν πάρει την πρωτοβουλία στην ζωή μας, στερώντας μας κάθε δυνατότητα.
Πως τα καταφέρνουν?
Διαθέσεις περιγράφουμε έννοιες όπως είναι η Οργή. Επίσης,
Όλα τα παραπάνω είναι ψυχικές καταστάσεις στις οποίες όλοι μπαίνουμε. Σε καθέναν απο εμάς κάποια ή κάποιες κυριαρχούν. Ωστόσο, ακόμα και σε μικρότερο βαθμό, τις παρουσιάζουμε όλες. Επίσης, σε όλους μας είναι μη συνειδητές. Όχι μόνο δεν τις καταλαβαίνουμε αλλά πιστεύουμε πως είμαστε αυτές.
Καθώς λοιπόν βιώνουμε τον εαυτό μας ως ενα με αυτές, δημιουργούμε τις συνθήκες του αυτοπεριορισμού μας. Ας το σκεφτούμε λίγο. Αν στο μυαλό μου κυριαρχεί ο θυμός, τότε ποιος κάνει τις επιλογές στην ζωή μου? Εγώ ή εκείνος? Αν κυριαρχεί στη ζωή μου ενα πάθος? Ας πούμε το πάθος του καπνίσματος. Ποιος αποφασίζει για το που χαλάω ενα σημαντικό μέρος των χρημάτων μου? Επίσης τη στιγμή που τα αγοράζω, μπορεί να κυριαρχήσει η λογική? Να πω, όχι! Δεν θα χαλάσω χρήματα σε αυτό. Όχι μόνο δε θα τα χαλάσω αλλά θα τα φυλάξω και θα τα αποταμιεύσω.
Αυτοπεριορισμός? Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου
Τώρα ξεκινά το μεγάλο ταξίδι!
Ας ρωτήσω τον εαυτό μου? Θα επιτρέψω να μην έχω τον πρώτο λόγο? Επίσης θα επιτρέψω να είμαι αδύναμος? Επίσης θα επιτρέψω την αυτοδικαιολόγηση? Μήπως τον ωχαδελφισμό και την αυτολύπηση?
Ο δρόμος θα χρειαστεί προσπάθεια. Είναι το μόνο σίγουρο. Άλλωστε φτάσαμε στην ηλικία που είμαστε. Δεν είχαμε ποτέ πραγματικά τον έλεγχο. Τώρα όμως είναι η στιγμή. Η ιερή εκείνη στιγμή που επιτέλους, θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας μέσα στα μάτια απο τον καθρέφτη μας και θα μας πλημυρίσει ενα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης και σεβασμού! Τότε, βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο!